strona: 1 z 8

Długo zbierałem się do napisania tego tekstu, ale chyba nadszedł już najwyższy czas. King Crimson bowiem powraca. Po kolejnej, którejś tam z kolei abdykacji Roberta Frippa i po prawie 10-letniej przerwie od ostatniej płyty. Król wraca tym razem z trzema perkusistami w siedmioosobowym składzie. Zestaw intrygujący niczym ten z kawału o kapeli weselnej z dwoma trębaczami i bębniarzem, ale gdyby komuś było jeszcze mało, to już na przyszły rok zapowiedziane są koncerty tworu The Crimson ProjeKCt, który tworzą nadworni muzycy KC - Adrian Belew, Tony Levin i Pat Mastelotto - z czego ten pierwszy i najważniejszy nie znalazł się w reaktywowanej, "właściwej" grupie. Zagadkowe, ale historia pokazała, że niezbadane są wyroki Frippa (czy bardziej jego humory albo konkretniej ich brak).

King Crimson istnieje z przerwami 44 lata, przewinęło się przez zespół ponad 30 muzyków i współpracowników, wydał łącznie 13 oficjalnych, studyjnych płyt i tutaj się na chwilę zatrzymajmy. Grupa bowiem (pomijając epizod z lat 80) ewoluowała z albumu na album do tego stopnia, iż praktycznie każda kolejna płyta brzmiała (concept i produkcja) czy wyglądała (okładka, logo) w porównaniu do poprzedniej tak, jakby ją stworzył zupełnie inny band. Przyczyn tego stanu było kilka - ciągłe roszady w składzie, ciągłe zawieszanie i wznawianie działalności (oczywiście za każdym razem z innymi muzykami), ale też ciągła chęć tworzenia zupełnie nowej muzyki, wchodzenia na nieznane do tej pory terytoria rocka.

Muzyka King Crimson raz polegała na całkowitej improwizacji i chaosie, a raz na kompletnie przemyślanej strategii, w której ciężko było znaleźć chociaż jeden zbędny czy niepotrzebny dźwięk. Muzyka King Crimson na jednym i tym samym albumie potrafi najpierw wystrzelić człowieka w zupełnie inny wymiar, a potem zirytować i zmęczyć do tego stopnia, że chce się wyrzucić płytę przez okno. Muzyka King Crimson jest ciężka, trudna, nie zawsze udana, a jej słuchanie wymaga wysiłku. Więc na czym polega jej fenomen? Na tym, że zawsze była o krok przed wszystkim. Gdyby nie eksperymenty Frippa połowa współczesnego rocka wyglądałaby zupełnie inaczej albo nie wyglądałaby wcale. Być może też na tym, że ile razy nie odkładałoby się na półkę płyty KC ze słowami - "nie chcę więcej tego słuchać!" - i tak wcześniej czy później wraca się i do "Red", i do "Lizard", i do "Thrak". Ale po kolei.