Mi tam się fajnie czytało, kawał dobrej roboty.

1.Crimson 10/10
2.Poseidon 8/10
3.Lizard 9/10
4.Islands 8/10
5.Larks 10/10
6.Starless 9/10
7.Red 10/10

felieton napisany rzetelnie, czytalo sie calkiem fajnie i brawo dla autora za tego rodzaju inicjatywe; przypominania tworczosci rockowych gigantow,- ze szczegolnym wskazaniem na lata 60. i 70.- nigdy dosc; musze jednak poskarzyc sie na wyrazne uchybienie: w momencie powstawania debiutu robert fripp nie byl debiutantem, nagral wczesniej album w trio giles-giles-fripp, nalezaloby to odnotowac; druga sprawa to dosc krzywdzace moim zdaniem rozprawienie sie z 'in the wake of poseidon'; ja wiem ze opinie zawarte w artykule sa wyrazem subiektywnych odczuc autora, i ze 'dwojka' nie utrzymala poziomu doskonalego debiutu, no ale nie przesadzajmy ze jedynym godnym tu uwagi utworem jest numer tytulowy; a co z 'pictures of the city' lekko nawiazujacym do '21st century schizoid man'? to jakby nowe, odswiezajace spojrzenie na drugi z wymienionych utworow, ale bez natretnych skojarzen i zjadania wlasnego ogona; bogactwo formy i tresci, bardzo naturalne przejscie od czesci 'piosenkowej' do wirtuozerskich odjazdow w interludium- dla mnie rewelacja; to samo moge napisac o 'cadence and cascade'- haskell funduje tutaj piekny wokal a w tle cudowna progresja akordowa, nie gorsza wcale od tej z 'i talk to the wind'; druga polowa albumu faktycznie wypada gorzej, ale nadal jest czego posluchac; jeszcze wieksza zgroza napelnila mnie krytyka pod adresem 'indoor games; i 'happy family'; fakt, to utwory utrzymane w dosc groteskowym klimacie, lekko przerysowane, ale w tym ich urok; a improwizowana, ocierajaca sie o chaos a jednak poddana pewnemu stalemu pulsowi gra zespolu to mistrzostwo; mimo licznych odjazdow jestem w stanie zanucic oba te numery.. uwielbiam taki chaos kontrolowany; poza tym jednak zgadzam sie z wiekszoscia tez autora; czekam na kolejna felietony, szczegolnie ucieszyloby mnie cos o emerson, lake and palmer

Człowieku piszesz ; " W każdym razie działalność w KC i U.K. była najlepszym, co mu się mogło przytrafić." Ale więcej się nie da - to już apogeum !!!!

Twórcy "In the Court..." nie do końca byli debiutantami. Część składu miała już na koncie album Giles, Giles and Fripp.

"Epitaph", "In the Court...", "In the Wake..." - oczywiście utwory dobre, zwłaszcza dwa pierwsze, ale zawsze mi się kojarzą z nagranym parę lat wcześniej "Nights in White Satin" The Moody Blues. Ten klimat, melotron... Nie tylko Fripp coś takiego umiał wyczarować.

Prawie całkowicie nie zgadzam się z oceną, co jest najlepsze, a co jest najsłabsze, na "In the Wake..." i "Lizard".

Jeśli dobrze pamiętam, na "Islands" Fripp wykorzystał ostatnie pomysły z tych, które miał w czasie nagrywania "In the Court..." - stąd też zmiana stylu.

Burrell śpiewał jeszcze na koncertówce "Earthbound" z 1972 r.

David Cross podobno na koncertach grał lepiej, tylko w studiu sobie nie radził.

"Red" chyba nawet w połowie nie jest nagrane w trzyosobowym składzie. W części utworów słychać jeszcze Crossa, McDonalda i Collinsa.

W latach 80. zespół grał najpierw jako Discipline, dopiero potem Fripp stwierdził, że to jednak jest ciąg dalszy KC. Osobiście z tego okresu najbardziej lubię wydaną po latach koncertówkę "Absent Lovers".

"Twórcy "In the Court..." nie do końca byli debiutantami. Część składu miała już na koncie album Giles, Giles and Fripp"
dokładnie
Nie mniej jednak jest to album "perła" nad "perłami"

jest to największa perła nawet :)

mam koszulkę z okładką, nabyłem w 2000 w Arenie jak byli - haaaaa! :)

1. Oczywiście, że muzycy KC nie byli w 100% debiutantami - ale porównajcie poziom z "In The Court..." do "GG&F" i... no właśnie. Nie ma co wyrywać się na siłę z kontekstu.
2. O nawiązaniu do The Moody Blues w tekście jest mowa.
3. Pierwsze słyszę o wykorzystaniu na "Islands" pomysłów z "In The Court..." (a naprawdę pisząc tekst zasięgnąłem do literatury). Zresztą obydwie płyty są z kompletnie innych planet. Czy raczej "wysp".
4. Tekst dotyczy płyt studyjnych, nie koncertowych.
5. "Red" oficjalnie jest nagrany w 3 osobowym składzie i w głównej mierze oparty na 3 instrumentach. Gościnnie na płycie wystąpili Cross, Collins, McDonald, Miller i Charing.

1. Oczywiście, że poziom wzrósł, ale nie byli w 100% debiutantami :P
2. O The Moody Blues w tekście jest mowa w innym kontekście.
3. Wydaje mi się, że czytałem o tym co najmniej w dwóch miejscach, a jednym z nich była wkładka w TR. Musiałbym poszukać. Dokładniej to było tak, że Fripp na początku istnienia KC miał w głowie materiał lub chociaż zarys materiału na trzy pierwsze albumy i kawałek czwartego. Zresztą - chociaż jedno nie musi wynikać z drugiego - muzyka została skomponowana zespołowo tylko na pierwszy studyjny album, a potem dopiero od piątego - wszystkie pomiędzy są w zdecydowanej większości autorstwa Frippa.
4. Tak, zauważyłem, że tylko o studyjnych, ale płyta koncertowa to też płyta. Zresztą uważam, że KC to takie zjawisko i tacy muzycy, że pomijanie ich koncertówek i pobocznych "projeKctów" mocno zawęża obraz. Ale to też materiał na więcej artykułów.
5. Wymagało uzupełnienia, bo tekst sugerował, że na albumie było tylko trzech muzyków.