strona: 2 z 4

W skrócie: Slayer pokiereszowany przez wyrzucenie Dave'a Lombardo i śmierć Jeffa Hannemana obronił się. Ale nie byłoby to możliwe bez Gary'ego Holta i Paula Bostapha, którzy odwalają teraz najcięższą robotę w grupie. Powrót do repertuaru z płyt nagranych z Bostaphem był strzałem w dziesiątkę. I jak zwykle wykonali "Angel Of Death", "South Of Heaven" i całą tę slayerową klasykę. Jedna z ciekawszych sztuk Zabójcy, jakie dane mi było widzieć. Rammstein odegrał niemal identyczny koncert "the best of", jak kilka ostatnich, które widziałem. Z tą różnicą, że do tej pory zawsze oglądałem R+ w halach, a tu pierwszy raz na pastwisku. Więc siłą rzeczy odnosiło się wrażenie, że w porównaniu do poprzednich "trójwymiarowych", ten był tylko w "2D".

Mastodon jest jednym z najciekawszych (progresywnych) zespołów ostatnich lat, więc szkoda, że zagrali 20 minut, a występ został brutalnie przerwany przez ulewę. Behemoth - Nergal chyba powinien dostać zakaz występowania w Warszawie, bo tamtejsze powietrze niezbyt mu służy, a Airbourne kolejny raz dał popis "swojego AC/DC".

Prawda jest taka, że ja pojechałem tam przede wszystkim na Ghost B.C. Wydali drugi album (rewelacyjny), nikt aktualnie na świecie nie tworzy takiej muzy jak oni, ani tak się nie prezentuje - dosyć efemeryczna, specyficzna kapela, która cóż - jak szybko się pojawiła, tak szybko może też zniknąć, więc z wyjazdami na jej koncerty nie ma się co dłużej zastanawiać. Jeden z aktualnie większych fenomenów na rockowej scenie.

Dwa dni później ruszam do Berlina spełnić marzenie. Bo inaczej obejrzenia Rush na żywo nie można nazwać. Rush to dinozaur, który przetrwał wszystko (praktycznie w tym samym składzie). Do dziś dnia od pierwszej płyty wydanej w 1971 roku jest megagwiazdą. Zaczynał jako kanadyjska wersja Led Zeppelin, do tego stopnia udana, że jej debiut można spokojnie postawić między "dwójką" a "trójką" Zeppów. Jednak Rush od początku byli wizjonerami i chcieli czegoś więcej. Rozwinęli specyficzny hardrockowy, ale progresywny i do tego "metalizujący" (tak, w tym wypadku, to dobre określenie) styl. Kiedy w latach 80 muzyka grana na świecie zaczęła się zmieniać, oni również nie zostali w tyle. Z długich muzycznych opowieści przeszli do krótszych, okraszonych syntezatorami. Wszystko po to, by już w latach 90 powrócić jako mocne, nowoczesne i przede wszystkim koncertowe "power trio", które trwa do dzisiaj w tej formie (szkoda tylko, że już nie nagrywa tak zachwycających płyt jak kiedyś).

Jest 6 czerwca. Berlińska "Hala O2" tak jakby... zapełniona do połowy. W ogóle nie czuć klimatu występów Rush zarejestrowanych na DVD czy na video w dawnych latach, tych kultowych obrazów z Rio czy ze Stanów, gdzie przecież na ich koncertach potrafi bawić się (i to dosłownie) i kilkadziesiąt tysięcy ludzi. No dobra, tu jest co najwyżej z pięciotysięczna publika. Stoimy na barierce w sektorze nr 2. Startują od "Subdivisions", jednego z najważniejszych ich numerów z lat 80. Jest doskonale. W pierwszej części "epoka syntezatorowa", w drugiej odegrana w całości płyta "Clockwork Angels". I cóż. Chciałoby się posłuchać takich szlagierów, jakich na przełomie czterech dekad działalności mieli... ze 20? Tym razem nic z tego. Dopiero na koniec dostajemy "Red Sector A", "YYZ", "The Spirit Of Radio" i wreszcie "Toma Sawyera" z fragmentem "2112". Trochę to nie tak miało być, ale jednak Rush to Rush. Mogą już więcej w ogóle nie przyjechać, a już na pewno nie do Polski. Czyżby nasz rodzimy "Spirit Of Radio" na przestrzeni tych wspomnianych czterech dekad za słabo się starał z promocją?