strona: 1 z 2

Exodus, Katowice 12.11.2016, fot. Verghityax

"Gdyby zachował się jak na mężczyznę przystało i wypełnił swoje zobowiązania, a dopiero potem stwierdził, że ten tryb życia go przerasta i dłużej już nie może, uścisnąłbym mu dłoń i życzył wszystkiego dobrego. Ale nie po tym, co zrobił. Teraz jest moim wrogiem. Nienawidzę go bardziej niż kogokolwiek innego na tym świecie. To najzwyklejszy śmieć. Jebać go". Po oświadczeniu wydanym przez Gary'ego Holta we wrześniu 2004 roku nikt przy zdrowych zmysłach nie wpadłby na pomysł, że dziesięć lat później gitarzysta Exodus i Steve "Zetro" Souza zakopią topór wojenny, a co dopiero, że wznowią współpracę. W końcu nie co dzień wokalista waszej kapeli wycofuje się z zagrania lukratywnego koncertu w Meksyku na dwadzieścia cztery godziny przed zaplanowanym występem. Mimo to niemożliwe stało się możliwe. Steve Souza niczym syn marnotrawny powrócił na łono zespołu i nagrał wokale na "Blood In Blood Out", najlepszym dokonaniu Exodus od czasu "Tempo of the Damned". Wokalista opowiedział nam - momentami nieco zbyt dyplomatycznie - o kulisach swego powrotu do formacji, a także o swoich pozostałych zespołach, wadach i zaletach internetu oraz czego tak nie znosi w płycie "Force of Habit".

rockmetal.pl: Twoje rozstanie z Exodus w 2004 roku odbyło się w nienajlepszej atmosferze, dlatego przyjąłem to, co zdarzyło się dziesięć lat później, ze sporym zaskoczeniem. Jak doszło do wznowienia współpracy między tobą a Garym Holtem, Tomem Huntingiem i Jackiem Gibsonem?

Steve "Zetro" Souza: Wszystko zaczęło się od telefonu od menedżmentu zespołu. Poprosili mnie o przygotowanie kilku starych piosenek z repertuaru Exodus i przyjście na przesłuchanie. Na tym etapie nie wiedziałem jeszcze, jakie mają względem mnie oczekiwania. Spotkaliśmy się, pośpiewałem trochę, po czym padło pytanie: "Czy chciałbyś jeszcze spróbować sił w dwóch nowych utworach?". Zapytałem tylko: "Czemu?". Z początku mieli opory przed wyjawieniem mi całego planu, ale po paru dniach sytuacja się wyklarowała i udało nam się dojść do porozumienia.

Exodus, Warszawa 15.06.2015, fot. Lazarroni

Na krótko przed ogłoszeniem twojego powrotu świat muzyczny obiegła wieść, że Rob Dukes nie jest już wokalistą Exodus. Orientujesz się, co się stało?

Nie mam pojęcia i szczerze mówiąc, nie chcę wiedzieć. To ich prywatna sprawa, ja nie miałem z tym nic wspólnego. Oczywiście życzę Robowi jak najlepiej.

Nie miałeś obaw przed ponownym dołączeniem do kapeli?

Nie, żadnych obaw. Doskonale wiem, jak poruszać się w tym środowisku. Po raz pierwszy przystąpiłem do Exodus mając dwadzieścia dwa lata, dziś mam pięćdziesiąt trzy. Możesz zrobić sobie dekadę przerwy od zespołu, ale pewnych rzeczy się nie zapomina. Myślę, że poradziłem sobie z nowym materiałem całkiem nieźle, zarówno w studio jak i na żywo. Zachowanie na scenie chłopaków znam od podszewki, niczym więc mnie nie zaskoczyli, jedynie Lee Altus stanowił dla mnie zagadkę, bo nigdy wcześniej nie miałem okazji z nim pracować.

A jak to wyglądało od strony personalnej? Gdy w 2004 roku opuszczałeś Exodus, Gary nie szczędził cierpkich słów pod twoim adresem.

Postanowiliśmy przejść nad tym do porządku dziennego. Gary postawił sprawę jasno, powiedział mi: "Słuchaj, nie będziemy roztrząsać tamtych wydarzeń, po prostu skupmy się na tym, co należy zrobić". Ochoczo się z nim zgodziłem. Od tego czasu nasze wzajemne relacje wyglądają lepiej niż kiedykolwiek przedtem.

Exodus, Warszawa 15.06.2015, fot. Lazarroni

W momencie, gdy zaproponowano ci powrót do Exodus, album "Blood In Blood Out" był już praktycznie gotowy. Jak oceniasz materiał, z którym przyszło ci się zmierzyć?

Uważam, że to świetnie napisana płyta, dopięta na ostatni guzik. Wszyscy w zespole stanęli na wysokości zadania - pod względem muzycznym w Exodus zawsze tak było, niczym w dobrze naoliwionej maszynie, przynajmniej z mojej perspektywy. Różnica jest taka, że teraz mamy bardziej poukładane w głowie i nauczyliśmy się wystrzegać nadmiernego imprezowania w trasie. Priorytetem jest satysfakcja fanów, którzy mimo zawirowań w naszej ponad trzydziestoletniej historii, wiernie przy nas trwali. Możemy też poszczycić się najmocniejszym, w moim odczuciu, składem w dziejach kapeli. Odnosi się to także do koncertów, które Kragen Lum gra z nami w zastępstwie za Gary'ego. Jak się nad tym zastanowić, to od mojego powrotu dwa razy częściej dzieliłem scenę z Kragenem niż z Garym (śmiech).

"Blood In Blood Out" wspiął się na 38. miejsce listy sprzedaży "Billboard 200", stając się najwyżej notowanym wydawnictwem, jakie ukazało się pod szyldem Exodus. Czy nie sądzisz, że decydującą rolę odegrało tu twoje ponowne zejście się z zespołem?

Nie zaprzeczę, w jakimś stopniu na pewno znalazło to swoje odbicie w wynikach sprzedaży. Ludzie uwielbiają takie powroty do przeszłości. Wiem to, bo każdego wieczoru widzę reakcję szalejącego tłumu. Fani przychodzą potem po koncercie i dziękują mi za to, że znów jestem w Exodus. Oni czują się świetnie, a ja razem z nimi. Historia zatoczyła pełne koło.

Exodus, Katowice 12.11.2016, fot. Verghityax

"Blood In Blood Out" to szczególna płyta również z uwagi na gościnny udział dwóch weteranów sceny thrashmetalowej. W utworze "BTK" swojego głosu użyczył Chuck Billy, który w 1986 roku zastąpił cię w Legacy, z kolei w "Salt the Wound" solówkę na gitarze zagrał Kirk Hammett, jeden z założycieli Exodus. Kto wyszedł z tą inicjatywą?

To nie był mój pomysł, jeśli o to chciałeś zapytać. Chuck zaśpiewał u nas, ponieważ należąca do niego firma zarządzała w tym czasie karierą Exodus. Co prawda epizod ten nie trwał długo, bo na stopie zawodowej chłopaki nie potrafili znaleźć wspólnego języka, lecz prywatnie nadal jesteśmy dobrymi przyjaciółmi.

Z Kirkiem wyszło nieco inaczej. W okresie świąt Bożego Narodzenia 2013 roku, kiedy Gary pisał jeszcze materiał na "Blood In Blood Out", parę razy wybrali się we dwóch na obiad. W końcu Gary się przełamał i zapytał Kirka, czy ten nie chciałby gościć na nowej płycie Exodus. Podobno Kirk odparł: "Czekałem, aż mnie o to poprosisz". To była bardzo ekscytująca współpraca, Metallica i Exodus znowu razem.

O "Blood In Blood Out" wypowiadasz się w samych superlatywach. Jest jednak pewna płyta, o której masz ponoć skrajnie odmienne zdanie. W jednym z wywiadów przeczytałem, że "Force of Habit" to twój znienawidzony album w dyskografii Exodus.

To nie jest tak, że nienawidzę całego albumu, tylko poszczególnych piosenek z jego repertuaru. Kilka numerów nadal darzę ogromną sympatią, na przykład "Architect of Pain" czy "Me, Myself & I". Nie ma natomiast innej płyty Exodus, o której mógłbym powiedzieć, że znajduje się na niej coś, czego szczerze nienawidzę.