Nic tylko pisać rozprawę doktorską na temat wpływu rzeczonego
zespołu Opeth na rozwój skandynawskiej oraz światowej eksperymentalnej sceny deathmetalowej w nawiązaniu do metalowej sceny progresywnej.
Opeth to zespół wielu sprzeczności takich jak: jazz i metal, cukierkowe metodyjki i metalowe nawalanki, ciekawe riffy i długie nudne 20 minutowe utwory, słodkie wokale i growl i wiele innych. A teraz doszły jakieś hipsterskie klawisze
i dzięki temu jest co komentować :)

Was? Mayh to w dużej części headbanging, ubarwiony nostalgią

Moje "oj, wiem" dotyczyło uwagi "muzyka nie tylko do headbangu jest, jakbyś nie wiedział". Kropka.

Ale to odpowiedź na koment wolrada, jakbyś nie wiedział....dude. Metallica zaś to dziwny zespół, wszyscy zwracają uwagę na load i reload, tymczasem dla mnie większą rewolucją w ich graniu był rtl w stosunku do Kea. I co?

Ogarniam, panie Megakruku, zakłócenia na łączach, jeden koment pod drugim itp, rozumisz.

Wiesz co ja sobie myślę o tym fenomenie wracania do dyskusji o Load i Reload? Ważne rzeczy sobie myślę. To była dla nas, kurwa mać, wielka trauma pokoleniowa! Nam wtedy tak kopary opadły, tak nam nosy zwisły na kwintę jak usłyszeliśmy "Mama Said" i zobaczyliśmy klip do "Until it Sleeps", że się do dziś nie pozbieraliśmy z tego urazu. I sama muzyka była tylko częścią problemu - te makijaże, manikiry, fryzury, przeobrzydliwa sesja zdjęciowa we wkładce Load, snobowanie się na wielką awangardę... Czarna płyta miała pewne felery, ale Load to było jawne wysranie się na całą subkulturę, społeczność, fanbase czy jak by nas tam nie nazywać. Nic dziwnego, że wywołało poczucie odrzucenia i ogólnego wydymania, które nadal się odzywa, kiedy inny zespół powiela ten sam schemat. I chyba sytuacja z Opeth jest w mikroskali jakimś odbiciem tamtej zdrady. Jak ktoś nie ma z tym kłopotu, bo jest zupełnie zdystansowanym konsumentem muzyki, to pies go drapał.

A sama płyta "Pale Communion"? Progres jak progres. W 1972r Uriah Heep wydali dwie (łącznie 2!) płyty, które w stosunku do nagrania Opeth z 2014r jawią mi się jako dwa majestatycznie dyndające, wielkie, owłosione, naznaczone nabrzmiałymi żyłami, napuchnięte testosteronem jaja. Pokrzepiwszy was, drodzy koledzy, tym budującym obrazem idę słuchać czegoś innego:)

Też lubię klasyczne płyty Hipciów z 1972.

Ride the lightning to była całkowita zmiana stylu do poprzedniczki. To się wie, ale mało o tym mówi jakoś. Dopiero na Ride... zespół dojrzał. Kem jest młodzińcza i pełna wigoru.

Load/Reload podzieliły fanów i pewnie dlatego się o nich tyle pisze. Byłem w nieprzyjemnym szoku po pierwszym odsłuchaniu Load, gdy kumpel przyniósł oryginalną kasetę. Pewnie nie mógł tego słuchać i tak się dziwnie złożyło, że zostawił ją u mnie :) Pożyczyłem wtedy kilka dobrych rzeczy, które chciałbym kiedyś odzyskać, a nie mam już jak. Z 5 latek temu odnalazłem ją i przesłuchałem, ale tylko raz dla formalności. Czas nie był dla niej łaskawy :)

Przychylam się do opinii o RtL. Pokazali, że w swym łojeniu będą także prowadzili muzyczne poszukiwania. Wpuścili akustyki, zagrali pierwszy duży instrumental, podlali całość sosem konceptu o śmierci. Wiem, że opowiadam komunały o kanonicznej płycie, ale Ride to przykład balansu pomiędzy rozumnym podejściem a bojową postawą. I osiągnięcia takiej równowagi życzę młodszym zespołom.

niektórzy, w tym niżej podpisany, wskazuje na RTL jako ich najlepsza płytę. Lubieć bardzo. W 86 było jeszcze zajebiste Peace Sells...tam się też wiele dobrego dzieje. Kochać tę zajebistą płytę. Ale to zdaje się rudej konkurencji wyrób i nie każdy zakuma.

Są jeszcze i tacy skurwiele, co myślą, że z dwóch najlepszych muzyków zespołu Metallica jeden jest rudy, a drugi nie żyje, ale nie chcą tu offtopować ;)