Od dziś kręci się w odtwarzaczu, choć materiał oblatuję już kilka dni. Łeb odbija mnie się od ścian i tynki trzeba będzie na nowo kłaść, ale to dopiero jak się pozbieram. A trochę mi to zajmie... rewelacyjny album.

Na fali powrotów i innych 'supergrup' złożonych z ludzi, ktorzy dawno odeszli od death metalu i nagle zachcialo sie wrócic do korzeni i przy okazji troche zarobić to mało szczere. Ile tych kapel było ?? A wszyscy z naciskiem na old school swedish death metal z tym charakterystycznym brzmieniem Nihilist / Carnage / Entombed / Dismember. Jak dla mnie obronił się Bloodbath, mimo ze to 5 woda po kisielu. Zdaje sobie sprawe ze to juz dawno temu było wyeksploatowane na 1000 sposobów. Ale czy można uwierzyć w szczerosć tej muzy dzisiaj, kiedy graja go starzy wyjadacze ktorzy jak w/w juz dawno od tego gatunku odeszli, mówiac niejednokrotkie o rozwoju itp. Płyta spoko, jednak z przymrużeniem oka/ucha. Ciężka sprawa

Masz trochę racji, ale kulisy powstania Vallenfyre każą mi wierzyć, że to jest szczera muzyka, bez przesadnego kalkulowania.

dokładnie, tym bardziej, że death metal już od dawna nie jest jakąś szczególnie dochodową muzyką.

Mnie płyty Vallenfyre przekonują dużo bardziej niż ostatnie dokonania Paradise Lost, gdzie faktycznie śmierdzi zachowawczością i chęcią zwykłego schlebienia gustom fanów. Mam tylko nadzieję, że Nick nie zacznie growlingować na kolejnym albumie, bo to już by była karykatura jego wokalu.

Tragic Idol to dobra płyta, inna sprawa, że stylistycznie brzmi jak kolejna w cyklu zakończonym Draconian Times.

Szczerość w muzie? Gimiebrejk pff

qrva moooocccccc \m/o,o\m/

Heh, "Splinters" to surowszy i agresywniejszy materiał, niż "A Fragile King" :) Greg z ekipą znów dali radę!