Spinal Tap to rzecz kultowa na Zachodzie, u nas zna ją pewnie garstka maniaków. W sumie sequel będący parodią popularnych "reunionów" starych bandów może być zabawny, ale prawda jest taka, że takie sequele po latach rzadko się udają.

Nie takie znowu nieznane, ja uwielbiam. Z takich rzeczy mogę Ci jeszcze polecić Dazed and Confused, po polsku Uczniowska balanga, jeszcze The Dirt o Motley Crue, ale to pewnie znasz. I opus magnum Heavy Trip, psycho odlot black metali, produkcja Finlandia / Norwegia to mówi samo za siebie. Co do sequeli to filmy Kevina Smitha Jay i Cichy Bob całkiem udane, szczególnie ruski metalowiec ryczący przejadę cię moją ciężarówką szaleńca, bezcenne. Z kolei Trainspotting 2 trochę mieszane uczucia, ale w sumie niezłe. Jeszcze stricte o metalu to islandzki Metalhead, dla mnie bardziej ciekawostka, ale można zaryzykować, w końcu zdobył aż 5 nagród Edda
Pozdrawiam kino / muzo maniaka.
PS zapomniałem o Bill & Ted's Excellent Adventure, must have, pozostałe dwie części można obejrzeć jeśli pierwsza się spodoba, ale szału nie ma.

Z nowszych filmów do "This Is Spinal Tap" porównałbym chyba przede wszystkim "Popstar: Never Stop Never Stopping". A co do sequeli, to obejrzałem niedawno "Ghostbusters: Afterlife" i pomyślałem, że nie chciałbym, żeby goście od Spinal Tap zrobili coś podobnego, tzn. zamiast dobrej komedii nakręcili hołd dla zmarłego kolegi (w tym przypadku "menadżera" zespołu).

Ten cały Spinal Tap to muzyka na pograniczu comedy horror, takie skrzyżowanie muzyki Kiss, Sweet, Slade. Komedianci. Koszmar z ulicy Wiązów.

Chyba nigdy nie przyszło mi do głowy, by analizować Spinal Tap od strony muzycznej. Taki metahumor?