9 sierpnia 2011 r. miał być szczególnym dniem i takim też się okazał, gdyż zobaczyłem "Księcia Ciemności" po raz piąty w życiu. Moim marzeniem było także spotkać go osobiście. Przez cały rok wysyłałem maile do organizatora, patronów medialnych, różnych instytucji, nawet do żony Ozzy'ego. W końcu 3 dni przed koncertem otrzymałem wiadomość od Sony Music o treści: "Spotkasz Ozzy'ego". Udało się, więc radość niebywała. Weszliśmy do hali ok. pół godziny przed otwarciem bram. Wszystko szczegółowo zaplanowane, każdy miał ok. 30 sekund na krótką rozmowę, jedną rzecz do podpisu i fotkę zrobioną przez fotografa z Sony. Niesamowite przeżycie. Ozzy jest niezwykle miły, emanuje z niego niezwykła energia i ma bardzo magnetyczna osobowość Możność obcowania z nim nawet przez pół minuty to po prostu uczucie nie do opisania.

Po spotkaniu miałem jeszcze 2 godziny do koncertu... Dłużyły się trochę, ale 21:00 musiała wreszcie nadejść. Intro "O Fortuna" i w końcu wybiegł. Aplauz niesłychany. Od razu widać było, ze polska publiczność za nim tęskniła. "Ergo Arena" w zasadzie wypełniona - ok. 12 tys. ludzi.

Zaczęli od prawdziwych pereł: "I Don't Know", "Suicide Solution" i "Mr. Crowley". Na płycie szał, Ozzy polewa ludzi wodą z wiadra i sikawki strażackiej. Pięknie odegrany "Mr. Crowley", do którego mam wielki sentyment, no i w pewnym momencie nie wytrzymałem - mam nadzieję, że nikt nie widział... Następnie czas na repertuar Black Sabbath, czyli "War Pigs". Syreny, wspólny śpiew - ciarki na plecach. Kolejne utwory: "Bark At The Moon", "Fairies Wear Boots", "Shot In The Dark"... Cały czas coś się dzieje. Brak słabych momentów, bo raz Ozzy zażartuje, raz polewa siebie wodą, przekomarza się z basistą, a raz wiąże sobie stanik na głowie - rzucony przez fankę - i wygląda jak babunia po 80, widok bezcenny!

Zabawnie też przedstawiał muzyków, powtarzając ich nazwiska, a Gusa G. zrobił nawet spadkobiercą swoich poprzednich gitarzystów, z którymi nagrywał i koncertował (m.in. wspomniał Iommiego, Rhoadsa, Wylde'a).

Po "Shot In The Dark" przerwa na regenerację sił, bo Ozzy naprawdę na to zasłużył. W tym czasie mieliśmy popisy pozostałych muzyków: Gusa G. i Tommy'ego Cluefetosa, wplecione w instrumentalny "Rat Salad". Gus bardzo przeciętnie - w sensie nic odkrywczego nie zauważyłem, jednakże Tommy zagrał świetne solo na perkusji.

Do końca koncertu już tylko klasyki: "Iron Man", "I don't Want To Change The World", "Crazy Train", a na bis: "Mama, I'm Coming Home" i "Paranoid".

Koncert fantastyczny! Niby wszystko to już było, a jednak za każdym razem magia jest ta sama. Ozzy angażuje się w to maksymalnie. Bo jak wytłumaczyć fakt, że facet, który zarobił miliony dolarów, który mógłby sobie siedzieć wygodnie w w bujanym foteliku, gra tak intensywnie, wydaje płyty (nota bene to był pierwszy koncert, jaki widziałem, na którym artysta nie zagrał żadnego utworu z płyty promującej trasę - w tym wypadku "Scream") i jednocześnie tak bardzo cieszy się z tego? To jest prawdziwy artyzm, prawda i cel jego życia.

Najważniejsze dla mnie jednak jest to, że znów miałem okazję przeżyć kolejne świetne momenty, że muzyka to magia, a czarodziejem może być niedołężny "staruszek", który jednocześnie daje tyle radości.

Nie zagrał u nas jednego utworu, a mianowicie "Road To Nowhere". Zaraz po koncercie psioczyłem z tego powodu, ale z perspektywy czasu uświadomiłem sobie, ze to może i lepiej. Gdyby to wykonał, to czuję, iż "zmiękłbym" na dobre i byłby wstyd, że stary facet, a płacze jak dziecko...

God bless you, Ozzy!

Przeczytaj: relacja Mikele Janicjusza.