Już po nagraniu "The Last Sucker" Al Jourgensen zapowiedział, że następna płyta Ministry będzie ostatnią i że znajdą się na niej same covery. Na otarcie łez fanom miała pozostać jeszcze pożegnalna trasa "C U La Tour". I o ile wcześniej polskim fanom nie dane było zobaczyć Ala i jego kolegów w akcji, to tym razem mogli oni wreszcie osobiście przekonać się o koncertowej formie Amerykanów.

Na imprezę, która rozpoczęła się krótko po godzinie 21, stawiła się całkiem spora publika. Kompletu jednak nie było - bilety można było do ostatniej chwili kupić w kasie "Stodoły". Za sceną powieszono spory telebim, z przodu rozstawiono trzy fragmenty ogrodowej siatki - dwa po bokach sięgające niemalże sufitu i jeden centralnie na środku, zdecydowanie niższy, zza którego w trakcie koncertu można było obserwować Ala Jourgensena. Za intro posłużył utwór - zobrazowany teledyskiem - promujący nową płytę Revolting Cocks (projektu Jourgensena), zatytułowany "Homo Song (I'm Not Gay)". Po jego zakończeniu muzycy weszli na scenę i zaczęli koncert kawałkiem "Let's Go".

Pomimo że "C U La Tour" jest trasą pożegnalną, Ministry skupiło się głównie na utworach z anty-bushowskiej trylogii - na płytach "Houses of The Mole", "Rio Grande Blood" i "The Last Sucker". Na 18 numerów zagranych w trakcie całego koncertu z tych trzech płyt pochodziło aż 13. Niestety już od początku dało się zauważyć mało selektywne nagłośnienie, poprawione dopiero po dobrych kilkudziesięciu minutach - czasami ginęły gitary, a klawiszy nie było słychać prawie w ogóle. Al, w bandanie i przeciwsłonecznych okularach, dosyć często wspomagał się samplerem. Jednak te uchybienia nie miały najmniejszych szans zepsuć odbioru całego koncertu. Zdecydowana większość zagranych numerów wypadła naprawdę rewelacyjnie - muzyka, charyzma, energia oraz industrialno - metalowy brud obroniły się same. Gitarzyści często zmieniali swoje pozycje i zachęcali fanów do jeszcze bardziej żywiołowych reakcji. Bardzo dużo dał też telebim, którego zawartość doskonale pasowała do muzyki i na którym zobaczyć można było m.in. George'a Busha, Osamę Bin Ladena czy fragmenty starych amerykańskich filmów propagandowych i klipów Ministry. Zespół idealnie wymierzył moment swojego zejścia ze sceny - miało to miejsce akurat wtedy, gdy coraz bardziej zniecierpliwieni fani zaczęli domagać się starszych, klasycznych już numerów. Na bis zagrali "So What", "NWO", "Just One Fix" i "Thieves". Nie da się opisać reakcji publiki, która w końcu usłyszała fragmenty kultowego "Psalmu 69"... Rozochoceni fani nie pozwolili tak łatwo zejść Amerykanom ze sceny i swoim głośnym skandowaniem wymusili jeszcze jeden bis, w trakcie którego Ministry zagrało "balladowo - punkową" wersję "What A Wonderful World" Louisa Armstronga. To niestety był koniec...

Co więcej można napisać o tak długo wyczekiwanym i tak energetycznym koncercie? Można rzeczywiście ponarzekać, że setlista była zbyt mało przekrojowa, że zabrakło takiego hiciora, jak "Jesus Built My Hotrod" czy że brzmienie nie było idealne. Ale i tak jestem pewien, że zdecydowana większość osób będąca 15 lipca w "Stodole" bardzo żałuje, że naprawdopodobniej to ostatni koncert Ministry, jaki im przyszło zobaczyć. Pozostaje tylko mieć nadzieję, że Al po raz kolejny zmieni zdanie...