Jona Lorda wraz z orkiestrą symfoniczną widziałem już w Płocku dwa lata temu. Jeżeli ktoś ma ochotę przeczytać, jak wyglądał ten występ, to zapraszam tutaj. Tym razem mistrz zawitał do warszawskiej "Sali Kongresowej". Myślę, że jest to bardzo dobre miejsce, aby zaprezentować koncert na grupę i orkiestrę, a także pozostałe utwory autorstwa Lorda, zarówno z jego twórczości solowej, jak i z okresu działalności w Deep Purple. Do koncertu w Warszawie szykowała się Orkiestra Symfoniczna im. Karola Namysłowskiego w Zamościu pod dyrekcją Tadeusza Wicherka. Dwoje wokalistów: Kasia Łaska i Steve Balsamo oraz grupa rockowa: Damian Kurasz - gitara, Michał Grott - bas, Jan Młynarski - perkusja. Jeden z zapowiadanych artystów nie wystąpił, ale o tym za chwilę.

Jon Lord, Warszawa 2010, fot. W. Dobrogojski

O godzinie 19:10 przy mikrofonie pojawił się konferansjer z informacją, że poczekamy jeszcze chwilę na rozpoczęcie, bo stanęło metro i niektórzy dopiero docierają na widownię. Jednak już po pięciu minutach usłyszeliścmy zapowiedź, z której dowiedzieliśmy się, że zamiast Steve'a Balsamo wystąpi inny wokalista - Jakob Samuel, śpiewający w szwedzkim zespole The Poodles. Potem rozpoczęło się wywoływanie solistów. Najpierw Kasi (dwukrotnie), a później Jakoba, ale nikt nie wychodził. Muszę stwierdzić, że wśród publiczności zapanowała w tym momencie lekka konsternacja. Ktoś wyszedł zza kulis i podpowiedział prowadzącemu, który po oznajmieniu: "zmieniło się" wywołał Jona Lorda. A gdy ten pojawił się na scenie, cała sala wstała i rozległy się wielkie brawa. Niecodzienny początek. Artysta usiadł przy organach Hammonda i rozpoczęło się widowisko.

"Concerto for Group and Orchestra" muzycy zaprezentowali w pełnej trzyczęściowej wersji. Pierwsza odsłona to przede wszystkim brzmienie symfoniczne z dwiema krótkimi wstawkami zespołu bez wokalu. Przy jednej z solówek gitarowych Damian Kurasz otrzymał gromkie oklaski. Do drugiej części wyszli obydwoje wokaliści, ale główne partie przypadały tu Samuelowi przy akompaniamencie grupy rockowej. Wreszcie trzecia instrumentalna odsłona to współbrzmienie klasyki i rocka w wyśmienitym wydaniu. Tym razem oddzielne brawa otrzymał Jan Młynarski za doskonałe, długie solo perkusyjne. Kompozycja trwała równo pięćdziesiąt minut, a po jej wybrzmieniu nastąpiło drugie powstanie widowni i owacja na stojąco. Tymczasem ogłoszono piętnastominutową przerwę, która jak to bywa na tego typu imprezach, przeciągnęła się o kolejne dziesięć minut.

Jon Lord, Warszawa 2010, fot. W. Dobrogojski

Po pauzie zmiana nastroju za sprawą "Pictures of Home" z bluesrockowym klimatem gitary i wokalem Jakoba Samuela, który posiada typowy rockowy głos. Następnie Lord zaanonsował wyjście Kasi Łaski, sam zasiadł przy fortepianie i popłynęła piosenka "The Sun Will Shine Again". W wersji studyjnej śpiewa ją Frida (tak, właśnie ta, znana z formacji ABBA), ale Kasia wykonała ją równie pięknie. Zespolenie orkiestry i grupy widoczne było przy następnym kawałku, czyli w "Bourree".

Dalej kompletne zaskoczenie, bo do kolejnego numeru z wokalem, czyli "Pictures Within" wyszła Łaska, a jest to kompozycja tradycyjnie wykonywana przez wokalistów (na płycie przez Millera Andersona). Przypuszczam, że miał ją śpiewać Balsamo, lecz pod jego nieobecność przypisano tę partię naszej wokalistce i wybrnęła ona z tego zadania bardzo dobrze i przekonująco. Kolejne zjednoczenie sił orkiestrowych i rockowych miało miejsce w tanecznej barokowej propozycji pod tytułem "The Telemann Experiment". Cały czas poruszamy się po solowej twórczości maestro Jona i słyszymy kolejno "Wait a While" z wokalistką Katarzyną - wykonane pięknie, subtelnie i z wdziękiem (w oryginale studyjnym Sam Brown). Później instrumentalne "Gigue", podczas którego przy rozbujanej orkiestrze Lord na przemian zasiadał do partii solowych na fortepianie i na organach. A na Hammondzie przedstawił popisowe improwizacje, jak na wirtuoza przystało. Mieliśmy także kolejną solówkę perkusyjną.

Jon Lord, Warszawa 2010, fot. W. Dobrogojski

I wreszcie przyszedł moment na zapowiadane tu i ówdzie wielkie przeboje Deep Purple. Najpierw "Perfect Strangers" z doskonałym duetem wokalnym obydwojga śpiewaków (Kasia przebrana odpowiednio do bardziej rozrywkowego nastroju tej części występu). W czasie tego numeru na sali zapanowało niesamowite ożywienie, a po jego zakończeniu miało miejsce trzecie "powstanie" publiczności bijącej brawa. Wyśmienicie zaprezentował się Jakob oraz grupa rockowa w balladzie "Soldier of Fortune" w wersji bardzo zbliżonej do oryginału, w którym głosu udzielał przed laty David Coverdale. Po tej pozycji, Jon Lord dokonał prezentacji zespołu, solistów oraz dyrygenta orkiestry, pożegnał się z nami, usiadł przy organach i rozległy się charakterystyczne akordy rozpoczynające "Child in Time". Kompozycja wykonana oczywiście z orkiestrową aranżacją, duetem wokalnym, solówkami gitary i organów mogła powalić swoją mocą i magicznością.

Jon Lord, Warszawa 2010, fot. W. Dobrogojski

Teraz należy odpowiedzieć na pytanie: czy był bis tego wieczoru w "Kongresowej"? Bo nie zostało to wyraźnie zaznaczone na estradzie. Tak, gdyż właśnie "Child in Time" stanowiło bis. Publiczność długo nie mogła pogodzić się z faktem, że to już koniec i zgotowała wykonawcom kolejne (czwarte) brawa na stojąco. Na koniec na scenę wniesiono cztery bukiety kwiatów, które wręczono wokalistom, mistrzowi i dyrygentowi. A później na scenie zawitały kolejne pojedyncze kwiaty i wiązanki. Piękna muzyka i piękny wieczór.

Lista utworów:

(czas trwania całego koncertu łącznie z przerwą i owacjami: 180 minut, czas trwania muzycznej części: 135 minut)

1. Concerto for Group and Orchestra I-III, Concerto for Group and Orchestra, 1969

(owacja: 5 minut, przerwa: 25 minut)

2. Pictures of Home, Machine Head, 1972
3. The Sun Will Shine Again, Beyond the Notes, 2004
4. Bouree, Sarabande, 1976
5. Pictured Within, Pictured Within, 1999
6. The Telemann Experiment, Beyond the Notes, 2004
7. Wait a While, Pictured Within, 1999
8. Gigue, Sarabande, 1976
9. Perfect Strangers, Perfect Strangers, 1984
10. Soldier of Fortune, Stormbringer, 1974

(przedstawienie zespołu)

11. Child in Time, Deep Purple in a Rock, 1970

(owacja: 10 minut)

Zobacz: zdjęcia z koncertu Jona Lorda.
Przeczytaj: relacja Marcina Karskiego.