Death DTA Tours, które aktualnie przedziera się przez Europę, pod wieloma względami przejdzie do historii metalu. Ostatni raz taki szał publiczności na wyprzedanym do ostatniego biletu koncercie, taki entuzjazm, wyczekiwanie i głód dźwięków widziałem w 2004 roku na pierwszych od ośmiu lat występach Morbid Angel z Davidem Vincentem w składzie.

Młyn pod sceną zaczął się już na kawałkach Motorhead i Black Sabbath, a prawdziwe piekło rozpętało się wraz z pojawieniem się Amerykanów i "Flattening Of Emotions". "Leprosy" i "Left To Die" jak dla mnie już ostatecznie udowodniły, że mamy do czynienia z kwintesencją tego, co najlepsze w całym gatunku w możliwie najbardziej wirtuozerskim wykonaniu muzyków zespołu Cynic wraz z jedną z najbardziej rozpoznawalnych osobistości w deathmetalowej branży - basistą Stevem DiGiorgio. Wszyscy przed laty wzięli udział w nagraniu płyty "Human" - jednego z kamieni milowych ekstremalnego grania. Wszyscy, prócz wokalisty i gitarzysty Maksa Phelpsa - w miarę świeżej postaci w szeregach Cynic, która wizualnie wypisz-wymaluj prezentuje się, jak sobowtór Chucka Schuldinera.

Bohaterem wieczoru okazał się jednak (co było do przewidzenia) - wielki (dosłownie i w przenośni) Steve DiGiorgio z gitarą basową wielką równie jak on sam. Przywitany potężnymi owacjami poprowadził cały ten wspominkowo - zaduszkowy koncert ku chwale nieodżałowanego Chucka Schuldinera. Wizjonera i geniusza, który zaprojektował "Śmierć", tworząc jedyną w swoim rodzaju mroczną, ciężką, trudną i skomplikowaną, ale też piękną i niepokojącą muzykę. Jak się okazało po latach - muzykę, która wyprzedziła swoją epokę przynajmniej o jedną dekadę.

Niestety w 2001 roku Schuldinerowi przyszło stawić czoło własnej śmierci. Jego wkład w thrash i death metal był nieoceniony. Dlatego w połowie koncertów muzycy schodzą ze sceny, a na telebimie pojawiają się zdjęcia Chucka i oczywiście muzyka faceta, który gdyby urodził się 200 lat wcześniej, stawałby w szranki z Mozartem i Beethovenem.

Składu dopełnili perkusista Sean Reinert i (rewelacyjny!) gitarzysta Paul Masvidal. Setlista przede wszystkim skupiona była na albumach "Leprosy" i "Human" - widać estetycznie o wiele bliższa technicznym fascynacjom Steve'a i "cyników". Trochę szkoda, bo zabrakło kilku deathowych klasyków, w tym "The Philosofer", a nieco bardziej "wysublimowane" albumy: "Symbolic" i "The Sound Of Perseverance" reprezentowały pojedyncze utwory. Ale nie można mieć wszystkiego.

Wróciłem z krakowskiej odsłony Death DTA Tours zadowolony, chociaż z lekkim niedosytem. Ale przyjemnym, bo potęgowanym wrażeniem, że dla niektórych był to koncert życia, a dla mnie na pewno jeden z lepszych, jakiekolwiek dane było mi oglądać.