Właściwie słowa "zawiedziona nadzieja" mogłyby zastąpić całą recenzję najbardziej znanego dzieła Waltari. Skąd tak niskie mniemanie i ocena?

Nie mogłem nie słyszeć o deathowym zespole, współpracującym z orkiestrą symfoniczną - entyzjastyczne opinie wzbudziły spore zainteresowanie i oczekiwania. Liczyłem na połączenie rozmachu i brzmienia symfoniki ze stylistyką death metalu, na przenikanie się dwóch światów, osiągnięcie zupełnie nowej jakości.

Płytę otwiera ponad siedmiominutowy "Misty Dreariness". W stu procentach symfoniczna kompozycja dopiero pod sam koniec urozmaicona została niepokojącymi szarpnięciami gitary. Całość brzmi dobrze i po chwili zamienia się w deathową młóckę "A Sign". W tym problem - albo orkiestra, albo łomot - tylko maleńkie fragmenty płyty sugerują, że synteza jest w ogóle możliwa.

Gdyby kolejne kompozycje nie wniosły niczego nowego, zapewne nie pisałbym w ogóle recenzji, a płyta trafiłby na półkę i pokryła się kurzem. Niestety w drugiej części dwunastominutowego "Completely Alone" pojawia się elektronika, psując wrażenie pustki i przestrzeni. Pod koniec "Move" wokalista zaczyna rapować, a zamykające płytę "The Top" podszyte zostało technową papką. Nic nie mogą zmienić ukryte ciekawostki: rasowy rock'n'roll po dwóch minutach ciszy w "The Top" i możliwość pooglądania zdjęć i animacji, zapisanych dodatkowo na płycie.

Wysnułem sobie prywatną teorię - panowie z Waltari chcieliby stworzyć wielkie dzieło. Zbożny to cel, trzeba więc zaprząc niebagatelne środki. Stąd udział orkiestry symfonicznej, kompozycje, które mogłyby tworzyć tło dla filmów o podboju kosmosu, rapowanki i techno. Prawdopodobnie zabrakło niezbędnych wyobraźni i wyczucia, muzycy nie byli w stanie połączyć odległych światów...

Zawiodłem się, niestety.