Szczerze wątpię, czy w Polsce wzrosło, czy też pojawiło się zainteresowanie stoner rockiem. Na pewno nie w kręgach metalowych, gdzie doom kojarzony jest z My Dying Bride, a stoner z góry przegrany ze względu na słowo "rock". Mimo wszystko udało się Cathedral wkraść w klimaty Black Sabbath, także Candlemass nieśmiało zagląda w zakazane tereny stoner rocka, Michael Amott znany z Carcass, Carnage czy Arch Enemy atakuje ze Spiritual Beggars, może coś się rusza?

Na pewno nie jest efektem wspomnianego ruszania wydanie "Heading For Mars" na polskim rynku. Nie wiem, czy kapele firmowane nazwiskami znanych ludzi wciąż sprzedają się dobrze, ale jeśli tak to Valhall powinien sprzedać się całkiem nieźle. Wprawdzie Fenriz wymyślił tu sobie nazwisko Lee Bress (nie dam głowy, czy największy dowcipniś norweskiej sceny nie miał tu na myśli słynnych podpasek "librese", ale od czego są notki prasowe).

O co więc chodzi? Chyba o to, żeby pokazać, że nie samym metalem człowiek żyje, a Black Sabbath tak naprawdę nie umarło, kiedy zdezerterował Ozzy, ale żyje w sercach muzyków w wielu krańcach świata, na przykład w Norwegii, gdzie oprócz Fenriza grupę tworzy pięciu innych panów. Jak to w wieloosobowych zespołach bywa, kiedy każdy wie na czym gra, wszystko wychodzi perfekcyjnie. I tak też grupę Valhall, niezależnie od tego, kto tam gra, zaliczyć można do projektów jak najbardziej udanych. Nie do końca ślepy klon Black Sabbath, połączony z lekką, czasem mocniejszą psychodelią Cathedral i ciężarem oraz klimatem krzyczącym donośnie: "Kyuss!". Doskonała pozycja nie tylko dla fanów Black Sabbath czy Fenriza.