U2 w nowym tysiącleciu odcięło się od prowadzonych przez całe lata dziewięćdziesiąte elektronicznych eksperymentów i powróciło do rockowych korzeni. "All That You Can't Leave Behind" i "How to Dismantle an Atomic Bomb" sprzedały się o wiele lepiej, niż "Zooropa" czy "Pop", ale na ich poziom też narzekać raczej nie można - na obu krążkach znalazła się masa świetnych piosenek. Mimo to U2 postanowili kolejny raz wykonać woltę w swojej twórczości.

"No Line on the Horizon" miało z początku ukazać się pod postacią dwóch EPek: "Daylight" i "Darkness". Prace nad nimi rozpoczęto jeszcze w lipcu 2006 pod czujnym uchem i bujną brodą Ricka Rubina. Dwa utwory z tych sesji ("Window in the Skies" oraz nagrany we współpracy z Green Day "The Saints are Coming") mieliśmy okazję poznać za sprawą składanki "U2 18". Wkrótce potem zespół oświadczył, że zrywa współpracę z Rubinem i producentami nowego krążka będą Brian Eno i Daniel Lanois. Wydawało się, że to uspokajająca informacja - w końcu to właśnie ten duet wyprodukował szczytowe osiągnięcia U2, m.in. "The Joshua Tree" i "Achtung Baby". Ale przecież genialni producenci to nie wszystko...

Pierwsze wątpliwości zacząłem mieć 23 stycznia - wtedy właśnie ukazał się pierwszy singiel z "No Line on the Horizon": "Get on Your Boots". Energiczny, lecz udziwniony do granic możliwości utwór, oparty na dudniącym basie. Trudno się dziwić, że dość średnio radził sobie na listach przebojów - tak słabego lead singla U2 chyba jeszcze nie mieli. Fani Irlandczyków tak łatwo się jednak nie zrażają i jest ich na świecie wystarczająco wielu, by zapewnić multiplatynowy nakład nowej płycie zaraz po jej premierze - niezależnie od tego, jaki poziom będzie prezentować.

Oficjalna premiera miała mieć miejsce 27 lutego, jednak na skutek pomyłki australijskiego sklepu internetowego wytwórni Universal, cały album trafił do sieci dziewięć dni wcześniej. Początek płyty znacznie zmniejszył mój niepokój po pierwszym singlu. Otwierający ją utwór tytułowy to przepełniona gitarowym rzężeniem kompozycja z od razu wpadającym w ucho pianinowym refrenem. Doskonale współgrająca ze sobą sekcja rytmiczna, delikatne podbarwienie elektroniką - od razu przypominają się najlepsze momenty "Achtung Baby". Następny utwór urzeka już samym rozpoczęciem: potężną gitarą, z wybijanym na klawiszach rytmem. Jednak, gdy tylko wchodzi The Edge ze swoim najbardziej charakterystycznym riffem z możliwych, od razu okazuje się, że wstęp to tylko zmyłka. "Magnificent" to klasyczny, przestrzenny przebój U2, z jakich zespół najbardziej słynie. Wszystkie użyte w nim patenty słyszeliśmy już setki razy, jednak mimo to nie sposób się tym kawałkiem nie zachwycić i nie zadać pytania: czemu nie wybrano go na pierwszy singiel?

Niestety, rewelacyjny początek ma się nijak do dalszej części "No Line on the Horizon". Już trzecia kompozycja, "Moment of Surrender", ciągnie się niemiłosiernie przez siedem minut. Bono śpiewa z przejęciem na tle organów, lecz nie udaje mu się przykuć uwagi słuchacza w tej monotonnej kompozycji. Sam wokalista porównuje ją do pamiętnego "One" z "Achtung Baby", ale naprawdę nie wiem z której strony doszukiwać się podobieństwa. "Unknown Caller" rozkręca przez pierwsze dwie minuty nieśmiała gitara Edge'a. Nie jest już tak monotonnie, jak w "Moment of Surrender", wzbogacony charakterystycznym dla Bono zaśpiewem refren może się nawet podobać, cały utwór jednak sprawia wrażenie zbyt rozciągniętego. "I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight" to nieudolna kalka "City of Blinding Lights" z poprzedniej płyty. Niestety, w odróżnieniu do tamtej piosenki, z "I'll Go Crazy..." najbardziej zapadają w pamięć tylko irytujące wersy wyśpiewane falsetem. W okolicach pierwszego singla robi się bardziej żywiołowo - nie oznacza to jednak, że wzrasta również poziom. "Stand Up Comedy" to funk z wyskandowanym refrenem, jakiego w dorobku U2 jeszcze nie było - mogło tak pozostać. "Fez-Being Born" rozpoczynają ambientowe brzmienia, wzbogacone zapożyczonymi z "Get on Your Boots" wersami. Potem utwór się rozkręca, jest transowy bas i pianinowe brzmienia. To najlepszy kawałek na płycie - od czasu "Magnificent". Podobać się może również ascetyczny brzmieniowo "White as Snow", napisany z perspektywy umierającego żołnierza, służącego w Afganistanie, choć nie trudno by znaleźć w katalogu U2 bardziej przejmujące utwory. Dość bezpłciowy "Breathe" jest godny uwagi ze względu na kończącą go świetną solówkę. Stanowiłaby ona o wiele lepsze zwieńczenie tej płyty, niż smętny, recytowany "Cedars of Lebanon".

Wygląda na to, że wyczerpały się rewelacyjne wyniki równania "U2 + Brian Eno i Daniel Lanois". To najbardziej bezpłciowa i najmniej obfita w udane piosenki płyta w całej dyskografii kwartetu. W trakcie promocji "How to Dismantle an Atomic Bomb", Bono kilkukrotnie wspominał, że rozwiąże U2, jeśli zespół kiedykolwiek nagra dwie słabe płyty z rzędu. O ile wokalista planuje dotrzymać słowa, obawiam się, iż coś takiego może nastąpić już wkrótce - Irlandczycy już zapowiedzieli następny krążek, który ma się ukazać jeszcze w tym roku, bądź na początku 2010. Krótki odstęp między wydawnictwami pozwala przypuszczać, że będą one prezentowały podobny poziom. Chociaż to chyba i tak lepiej, niż gdyby Bono i spółka mieli w ramach następnego eksperymentu zwrócić się o pomoc do pewnego czarnoskórego hiphopowca...