Jak się pisze o legendzie? Legendzie bądź co bądź niepodważalnej, legendzie pierwszej polskiej płyty heavymetalowej. Co więcej: jak o niej pisać, skoro w chwili jej wydania zaczynało się rozróżniać literki? Legendy mają to do siebie, że z chwilą, gdy nimi zostaną, są święte. Z kolei młodzi mają to do siebie, że do takich świętości podchodzą z dystansem i bez czołobitności. Ktoś "starszej daty" dodałby: "bez szacunku". Ale skoro już w moje ręce wpadła kompaktowa reedycja "Kawalerii Szatana" - nie poddam się.

Jaka więc jest ta kultowa płyta, odziana w tak fatalną okładkę? Przede wszystkim oczywiście zasłuchana w New Wave Of British Heavy Metal, zasłuchana w Iron Maiden. Do tego stopnia, że instrumentalne "Bramy galaktyk" można śmiało wziąć za niepublikowane nagranie Brytyjczyków. Instrumenty pędzą przed siebie na złamanie karku, Kupczyk osiąga niebotyczne wysokości głosu - czy można jednak mieć Turbo za złe wzorowanie się na mistrzach?

Właściwie trochę rażą jedynie słowa piosenek. Zdradzają zdecydowania więcej zapału i dobrych chęci niż umiejętności. "Dłoń potwora" czy (szczególnie!) "Sztuczne oddychanie" wywołują z tego względu niemiły zgrzyt. Błyszczy (jeśli można tak powiedzieć) zaś rewelacyjna (pod wieloma względami) "Kawaleria Szatana cz. II" i przewrotne tekstowo "Wybacz wszystkim wrogom".

Cała płyta nawet dziś sprawia wrażenie kipiącej wręcz nieokiełznaną energią. Jestem w stanie dokładnie sobie wyobrazić i zrozumieć (choć, z drugiej strony, może wcale nie...) znaczenie tego krążka w "tamtych czasach". Samo moje podejście do niego - nieco "asekuracyjne" i "bojaźliwe" - niech będzie najlepszym dowodem. Ocena, którą "Kawalerii..." wystawiłem jest odzwierciedleniem mojego w miarę możliwości najbardziej obiektywnego sądu - z dzisiejszej perspektywy, uwzględniającego nierówny poziom tekstów czy pewną odtwórczość. Tym niemniej jest to wciąż ocena bardzo wysoka. Ocena płyty, której nie podobna jest przecenić!