Prawdę mówiąc zwątpiłem w Tiamat po ich poprzedniej płycie ("A Deeper Kind Of Slumber") i wykreśliłem ich ze spisu moich ulubionych zespołów. Wieści o tym, że nowy materiał ma być powrotem do czasów "Wildhoney" zapaliły jednak iskierkę nadziei w mojej duszy. Jaka jest prawda? Naprawdę "Skeleton Skeletron" niewiele ma wspólnego z "Wildhoney", ale na szczęście utwory odegrane są na gitarach, co spowodowało, że ta recenzja znalazła się na stronie "Rock i metal po polsku", a nie "Techno i dance po polsku", czego można się było spodziewać patrząc na poprzednie nagranie.

Czy "Skeleton Skeletron" bliżej do "A Deeper...", czy do "Wildhoney"? Prawdę mówiąc raczej do tego pierwszego - melodie są spokojne i raczej lekkie, głębokiego growlingu Edlunda nie doświadczymy: ot taki "A Deeper..." na gitarach. Nie byłoby w tym złego, gdyby nie jednorodny układ melodyjny każdego utworu - chwila gitar, ciche brzdąkanie i wokal, chwila gitar itd., ewentualnie samo akustyczne brzdąkanie - ogólnie: płyta jest zbyt monotonna.

Cały problem w tym, że jest to płyta dobra, a nie tego się spodziewałem po Tiamat. Widać, że ewolucja zespołu poszła w innym kierunku niż szła wcześniej. Miałem nadzieję na kolejne wybitne nagranie, które na długo zagości w moim magnetofonie (tak jak "Clouds" i "Wildhoney"), a ta płyta niestety dość szybko mi się znudziła.