To już drugi, po debiutanckim longplayu pt. "Neon", wydanym w 1999 roku, album amerykańskiej popalternatywnej kapeli The Urbane dowodzonej przez Johna Mitchella, gitarzysty Areny, który pełni w tym swoim tzw. "side-bandzie" funkcje wokalisty i gitarzysty.

Zarówno pod względem intrumentalnym, jak i produkcyjnym, krążek prezentuje się bez zarzutu. Niestety, nie przekłada się to na wartość muzyczną materiału. Mitchell - kompozytów wszystkich numerów 0 objawia nam się jako muzyk z dużym wyczuciem melodii, jak również... rynku. Zespół bowiem gra dokładnie to, co ludzie chcą teraz słyszeć, a więc jest to mieszanka creedowskiego neogrunge'u, bezkompromisowej rytmicznej maniery postpunkowej, wesołkowatego indie, słodkiego, bezrefleksyjnego, lub smętnego britpopu a la najnudniejsze Oasis z "Heathen Chemistry" oraz późnego U2. Oczywiście można by w tym miejscu przywołać jeszcze hordę lub dwie podobnych popalternatywnych kapel, ale po co... Wniosek jest jeden: album poraża banałem. W samych Stanach kapel tego pokroju, lub wręcz identycznych, jest z pięć na kilometr kwadratowy...

Dalsza analiza tej marketrockowej pseudomuzyki wydaje mi się bezcelowa. Co prawda płyta w Polsce jest trudno dotępna, ale na wszelki wypadek radzę nie zbliżać się w żadnych sklepach muzycznych do półki z literą "U", zwłaszcza jeśli napis nad nią obwieszcza: "rock", "heavy" tudzież "alternatywa". Samo wspomnienie nazwy tej kapeli przyprawia mnie o spazmatyczne drgawki i niekontrolowane odruchy obrzydzenia...