gość kt11 bardzo dobrze napisał, duże brawa. Zdecydowanie płyta Red Flags jest jedną z najlepszych dla mnie płyt zeszłorocznych. Kompletnie nie jestem w stanie się przyczepić do czegokolwiek, nawet na siłę. Utwory skomponowane i zagrane świetnie, rozwijające się, niebanalne. Zarówno też wokalistka jak i wokalista odwalili kawał dobrej roboty, nie tylko kiedy śpiewają osobno, ale również w świetnie brzmiących harmoniach, gdy śpiewają razem. I tu też zgodzę się z kt11, zdecydowanie te bardziej "zeńskie" utwory kojarzą mi się z Paatosem - brzmienie gitar, harmonie chórków, brzmienie głosu, a nawet więcej tu emocji niż w Paatosie. Utwory "męskie" też kojarzą mi się z Katatonią, więc coś jest na rzeczy.. Jednak nie przyszłoby mi do głosy, że jakiś zespół połączy Katatonie z Paatosem w tak spojny sposób, bez kopiowania, a z wydobyciem własnego brzmienia, które dodaje tej płycie oryginalności. Nie jestem w stanie wskazać innej, podobnej płyty. Wielkie brawa za to wydawnictwo i wielka szkoda, że dojście zespołu do tak wysokiego poziomu, zakończyło się jego rozpadem. To nieodżałowana szkoda. Tak czy siak, recenzja zrobiona była zdecydowanie nie przez osobę, która zna się na tych klimatach i zdecydowanie spisana była po jednym, max 2 przesłuchaniach płyty, co spowodowało zbyt pochopne jej ocenienie.

errata: zeszłorocznych.. echh... odkrytych przeze mnie w zeszłym roku, płyta jak wiadomo ma już kilka lat :)

Z chęcią (szczerze i nie ironizując) poznałbym tę "całą rzeszę" innych, nie gorszych zespołów gatunku. Gatunku na tyle nielicznego i niezdefiniowanego, że nawet przynależenie do niego nie kłóci się z oryginalnością. Chyba że Autor recenzji rzeczywiście miał na myśli "ciężką melancholię", która jest tak szerokim pojęciem, że niezbyt nadaje się do opisu czegokolwiek.

Gdy w recenzji pojawia się porównanie nieco sztampowe (wokal Anneke) i jednocześnie zbyt dalekie (takty Smashing Pumpkins) można odnieść wrażenie, że opisywane rejony muzyczne są zbyt odległe, co wpłynęło na zaniżenie oceny. Wrażenie to potęgują zdania o przynudzaniu i początkowe osadzenie zespołu w bliżej nieokreślonej masie, a może też niejednoznaczny epitet o "obowiązkowej dawce" (nielubianych?) dołów, choć nie chcę się czepiać, bo może i lubianych ;-)

Co do porównań, wspomnienie o The Gathering jest oczywiście zasadne, choć wokalistce nieco bliżej jest do norweskiego Pale Forest (bardziej triprockowe brzmienie), szwedzkiej liderki z popularnego Beseech (mniej wibracji w głosie i mieszane wokale). Natomiast instrumentalnie bardzo blisko jest do (również skandynwskiego) Paatos. Wokalnie zresztą też. Tego porównania brakuje tu najbardziej. Pod względem ciężaru i klimatu niedaleko do Katatonii (nieprzypadkiem - Szwecja).
Porównania te wskazują na brzmienie całego regionu, więc są cenną informacją, której moim zdaniem zabrakło. Warto wspomnieć o typowym dla Szwedów, profesjonalnym warsztacie muzycznym i niebanalnych kompozycjach.

Określenia: odhumanizowany, sterylny, wyobcowany - są przesadzone, nie brakuje tu emocji i wpadających w ucho melodii, choć utwory są dynamiczne a tempo jest w miarę równe. Tym trudniej jest zaszufladkować The Provenance np. do progresywnego metalu/rocka z żeńskim/mieszanym wokalem - półki ciekawej, choć (niestety dla mnie) niewielkiej.

Podsumowując, opis jest trochę krzywdzący, a płytę naprawdę warto przesłuchać.
Ale i tak dzięki za recenzję.