Tworzenie muzyki w założeniu prostej jest niezwykle trudne, bo jak tu nie zatracić prostoty, a przy okazji urozmaicić płytę na tyle, żeby nie znudziła słuchacza? Z potyczki z takim problemem stonerowcy z The Mushroom River Band nie wyszli do końca zwycięsko, choć i nie można tu do końca mówić o porażce.

Pierwsze, co daje się zauważyć na "Simsalabim", to ciężkie i miłe dla ucha brzmienie z niemałym kopem. Ciepłe brzmienia gitar z dużą dozą przesteru ładnie współgrają z buczącym basem, do tego sprawna gra perkusisty, krzykliwy wokal i otrzymujemy odpowiedni, niegrzeczny, rockowy feeling. Samą muzykę zaś charakteryzuje luźne podejście do grania, ale podparte odpowiednim warsztatem. Choć rytmy i melodie nie należą do przesadnie wyszukanych, ich interpretacja pozwala o tym na jakiś czas zapomnieć...

Problem niestety w tym, że muzycy nie mieli za dużo pomysłów na tę muzykę, co widać zarówno w czasie trwania (niecałe 35 minut), jak i w niewielkiej różnorodności kompozycji i aranżacji. Przynajmniej połowa z tych utworów wręcz prosi się o jakieś cieszące ucho drobiazgi, które odróżnią je od siebie. W kilku kawałkach takie smaczki się pojawiają, ale to raczej wyjątki niż reguła. Solówki, choć sprawnie zagrane, w większości sprawiają wrażenie pozbawionych pomysłu - chlubnym wyjątkiem jest bardzo dobre solo z "The Big Sick Machine".

"Simsalabim" to płyta, której słucha się miło pod warunkiem, że robi się to okazjonalnie. Przy dłuższym kontakcie muzyka Szwedów po prostu nuży swoją jednostajnością.