Gdyby inżynier Mamoń słuchał heavy metalu, to najnowsza płyta Tank - "War Nation" - pewnie przypadłaby mu do gustu. Weterani gatunku najwyraźniej również zdają sobie sprawę, że ludzie wolą słuchać tego, co już dobrze znają, więc ich najnowszy krążek czerpie garściami z klasyki. Mamy więc do czynienia z szybkimi riffami, zawrotnym tempem, ale też i spokojniejszymi balladami. Nie brakuje solówek, a wszystko to zmieszane jest z charakterystycznym, "skrzekliwym" wokalem, kojarzącym się z Dio, ale jednak zdecydowaniem gorszym.

Z jednej strony to dobrze, bo fani takiego grania od razu się w tym odnajdą. Ale szczerze mówiąc, nie widzę powodu, by płytą "War Nation" zawracać sobie głowę - w końcu jeśli najdzie nas ochota, by posłuchać takiej muzyki, to wtedy sięgniemy po zdecydowanie lepszą, oryginalną klasykę, dając sobie spokój z odgrzewanym kotletem od Tank.

Bo to nie jest dobra płyta. Owszem, słuchając jej uszy nie krwawią, głowa się pokiwa, a noga czasem tupnie, ale to wszystko już było. Tank nie zaskakuje, gra na jedno kopyto, mieląc oklepane riffy i solówki. Płycie brakuje przebojowości, utworów, które chciałoby się stale przewijać, ale tego się nie robi, bo kolejne są równie dobre i na nie też czekamy. Poza nielicznymi wyjątkami - jak na przykład naprawdę niezły tytułowy "War Nation", z bardzo dobrym, chwytliwym refrenem - dominują kawałki nudne i niezbyt oryginalne. Brakuje iskry, która mogłaby nas podpalić, byśmy szaleli przed odtwarzaczem. Zamiast tego siedzimy znudzeni i zastanawiamy się, czemu leci Tank, skoro na świecie jest wiele lepszych zespołów?

OK, narzekam i ktoś sobie pomyśli - kaszanka. No aż tak źle nie jest i "War Nation" nie załamuje, ale też nie jest to płyta, którą słuchałoby się z przyjemnością. Można jej poświęcić czas, ale tak naprawdę jest wiele innych powodów, by tego jednak nie robić. Tylko dla największych, zaślepionych fanów formacji. Reszta spokojnie może sobie ten krążek odpuścić.