W końcu się zdecydowałem napisać o jednej z najlepszych płyt drugiej połowy lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Sporej części osób nazwa "System of a Down" mało mówi, ale Ci co już ją znają, wiedzą, że zespół jest rewelacyjny.

Na płycie mamy trzynaście bardzo dobrze skomponowanych utworów. Większość z nich to ostre metalowe kawałki, choć na przykład "Spiders" jest zrobiony w konwencji ballady. Pozostałe utwory choć, wszystkie są mocnego brzmienia, są bardzo urozmaicone i ciekawe. Choć słuszałem różne opinie o podobieństwie do innych wykonawców, sądzę iż zespół jest niepowtarzalny. Czemu? Czy mógłby mi ktoś wymienić inną grupę łączącą elementy ludowej muzyki armeńskiej z metalem (na przykład początek "Suggestions")? Chyba nie. Wokal jest jak najbardziej na miejscu. Od powolnego śpiewu w zwrotce "Spiders" do szybkich wykrzyknień. Zaletami jest to, że Serj podchodzi wokalnie do każdej piosenki inaczej oraz także brak chamskiego growlingu. Nie mam nic przeciwko growlingowi występującemu na wielu płytach, lecz tutaj popsułby tylko klimat utworów. Pochodzenie członków zespołu ma ważny wpływ na muzykę. Czasem jest to solówka gitarowa z bliskowschodnim klimatem, czasem to akcent Serja. Zespół jest jak najbardziej polityczny, lecz trzeba się dobrze wsłuchać w teksty, żeby zrozumieć przesłanie. Daję 10, bo to nie jest po prostu bardzo dobry album, to coś o wiele większego.