Wolałbym całkiem zmieszać z błotem tę płytę lub piać z zachwytu. Muszę się zadowolić umiarkowanym entuzjazmem, a nie lubię takich sytuacji. O co chodzi?

Suffocation to jedna z moich ulubionych kapel. Uwielbiam ich połamane granie. Zawsze potrafili podać swoje wygibasy w takiej formie, która nie nudziła, wciągała, miała moc itd. Mieli też szczęście do świetnych okładek. Moje oczekiwania względem każdego kolejnego krążka (dzięki diabłu, że się zeszli w 2004 roku ponownie!) były dość wygórowane.

Rzut oka na front albumu i zaczynam obawiać się, co znajdę w środku. Przecież ta okładka śmierdzi tandetą na kilometr! Pierwszy numer i... nuda! Drugi kawałek - to samo. Przy trzecim miałem ochotę wyłączyć ten krążek. Na szczęście w czwartym numerze, czyli "Images Of Purgatory", Suffo wzięli się za łojenie tego, co umieją najlepiej. Poleciały ciosy, jeden za drugim, ciężkie wałki, które mnie wgniotły w fotel. I tak zostało już do końca. Na "Blood Oath" (tej właściwej, dobrej części) Hobbs i spółka zawarli wszystkie charakterystyczne elementy stylu, z którym zawsze byli kojarzeni. Mógłbym zatrzymać się tutaj przy warsztacie każdego muzyka, ale to są już stałe elementy i każdy, kto zna Suffo, wie, czego można się spodziewać. Nadal chłopaki grają połamane rytmy, jest brutalnie, nisko, bas rzęzi okrutnie, Smith okłada werbel i resztę swojego zestawu jak szaleniec. Tempo jest raczej wysokie, rzadkie zwolnienia sprawiają, że tworzy się przekonkretny kontrast i utwory są jeszcze bardziej walcowate. Nie spodziewajcie się tu żadnych eksperymentów i nowości. To jest 100% Suffocation.

Bardzo dobry krążek okazuje się być tylko dobrym. Suffocation nadal w wysokiej formie, ale początek "Blood Oath" mogli by sobie darować. Fani nie będą zawiedzeni.

P.S. Nie brałem pod uwagę utworów 11 i 12, bo to bonusy, które nie wnoszą nic do całości krążka.