Czy są na sali ludzie, chcący wiedzieć jak kiedyś było pojmowane pojęcie "hardcore", że były takie hardcore'owe zespoły jak Suicidal Tendencies, Bad Religion (tak, tak, to nie był wtedy punk jako taki) oraz oczywiście S.O.D? Myślę, że Dog Eat Dogi, czy inne Biohazardy nie pozwoliły niektórym zapomnieć o klasykach.

Jednym z takich klasyków jest niewątpliwie lider S.O.D. - Billy Milano (ciekawe, czy ma coś wspólnego ze słynnym polskim zespołem rozrywkowym, może to rodzina?) i płyta, której chciałbym poświęcić trochę miejsca, czyli "Speak English Or Die".

Co znaczy po angielsku "hardcore"? Znaczy nie mniej ni więcej jak ekstremalny i taka jest to właśnie muzyka. Kawałki nie dłuższe niż 2 minuty, miejscami perkusja osiąga tempo z najlepszych (grindcore'owych) czasów Napalm Death. Ogniste, ciężkie, ale jednocześnie bardzo melodyjne riffy, żadnego kombinowania, a teksty generalnie o dupie Maryni (tytuł "Pre-Menstrual Princess Blues" mówi sam za siebie - księżniczka po prostu nie może znaleźć podpasek), to wyznaczniki tych około 30 minut.

To nie jest jakaś zaangażowana papka, nie brakuje tu sporej dawki wygłupów. Patrz "What's That Noise" (sprzęt się zepsuł, więc trzeba się wkurwić), Ballad Of Jimi Hendrix ("tatatata he's dead"), "Diamonds And Rust (Extended Version)" - ta wersja ma 2 sekundy, więc ile trwała poprzednia? :) Pamiętam, że kiedyś żadna impreza nie mogła obejść się bez tej kasety, zabawa przednia, słowo daję. Rok temu kupiłem sobie oryginalne wydawnictwo i powiem szczerze, że się zawiodłem. Nie ma w nim nic. Jakieś jedno zdjęcie, parę informacji, nawet składu. Trochę szkoda.

Tak więc kochani hardcore'owcy: nie samym Biohazardem człowiek żyje, warto wiedzieć, skąd się to wszystko wzięło.