Jeśli jesteś fanem Type O Negative i zawsze podobał ci się drugoplanowy wokal gitarzysty, Kenny'ego Hickey'a, będziesz miał okazję usłyszeć go znacznie więcej. W ramach odpoczynku od swojego podstawowego zatrudnienia u boku Petera Steele'a, Kenny i perkusista Johnny Kelly powołali do życia Seventh Void. Według początkowego zamysłu obu panów, przedsięwzięcie miało pozostać jedynie side projectem, jednak w obliczu niejasnej sytuacji TON i nieciekawej, choć skrzętnie ukrywanej przed mediami kondycji lidera, wcale nie jest to takie pewne. Muzycy postanowili spróbować swoich sił w nieco innych brzmieniach, a po starej znajomości pomógł im w tym odpowiedzialny za produkcję i promocję Vinnie Paul Abbott. Co z tego wynikło, zarejestrowano na krążku zatytułowanym "Heaven Is Gone", do którego posłuchania serdecznie zapraszam.

Jeszcze zanim światło dzienne ujrzały jakiekolwiek nagrania Seventh Void, reklamowano kapelę jako skrzyżowanie Audioslave, Soundgarden i oczywiście Type O Negative. Okazało się to dość trafnym porównaniem. Mamy tu nisko brzmiące, potężne gitary, charakterystyczny, przychrypnięty wokal Kenny'ego, dobre melodie i dużo zwolnień tempa. Kawał solidnego, mocnego rocka, w dość pesymistycznym klimacie. Jako całość album może się wydawać nieco przytłaczający, ale słuchany na wyrywki dostarcza całkiem przyzwoitych wrażeń akustycznych.

Można by zarzucić zespołowi, że nie wymyślił cudów i nagrał krążek w stylu, który słyszeliśmy już setki razy. Owszem, słyszeliśmy. Ale nie w wykonaniu muzyków Type O Negative. Pozytywnym zjawiskiem jest fakt, że Seventh Void naprawdę brzmi inaczej, wykorzystuje inne patenty i nie podkrada motywów, które pod innym szyldem dobrze się sprzedały. A "Heaven Is Gone" jest albumem przyjemnym w odbiorze, mimo że nie powala na glebę.

Szczególnie polecam kawałki: "Heaven Is Gone", "Last Walk In The Light", "Killing You Slow" i "Shadow On Me". Brawa dla Kenny'ego za świetne wokale.