Wielu fanów, a także sam Rudolf Schenker, uważa ten album za najlepszy w historii Scorpions. Ja sam nie mam wątpliwości, że jest to płyta znakomita, czy jednak najlepsza, cóż sprawa jest dyskusyjna...

Przed nagraniem tego "krążka" w zespole nastąpiła zmiana na "kluczowym stanowisku" gitarzysty prowadzącego. Po 6 latach i 5 niesamowitych albumach Scorpionsów opuścił Ulrich Roth - człowiek, z którym zespół osiągnął pierwsze sukcesy. Genialny kompozytor i niesamowity gitarzysta, mocno zapatrzony w twórczość swojego wielkiego idola - Jimiego Hendrixa, co mu niejednokrotnie zarzucano. Uli odszedł, ponieważ miał zupełnie inną wizję zespołu - chciał aby Scorpionsi grali muzykę ambitniejszą, czerpiącą z dokonań muzyki klasycznej, podczas gdy Klaus i Rudolf mieli zupełnie odmienne zdanie na ten temat. Szkoda, gdyż moim zdaniem albumy z Ulim (zresztą jednym z moich ulubionych "wioślarzy"), to najlepsze dokonania skorpionów. Chociaż, z drugiej strony...

W miejsce Rotha zespół zatrudnił mało znanego, ale niesamowicie utalentowanego Matthiasa Jabsa z grupy Lady. Wkrótce potem do grupy powrócił wyrzucony z UFO, mający poważne problemy z samym sobą, Michael Schenker. W sesji nagraniowowej "Lovedrive" wzięło więc udział aż trzech gitarzystów, jednak panowie podzielili się robotą - większość partii solowych nagrał Jabs, a młodszy z Schenkerów "udziela się" tylko w trzech piosenkach.

"Lovedrive" otwiera nową epokę w karierze zespołu. To właśnie tutaj ukształtował się zupełnie nowy styl Scorpionsów, który będzie obowiązywał przez długie lata i prowadził zespół od sukcesu do sukcesu. Jak wspomina Schenker: "na tym albumie osiągnęliśmy w końcu brzmienie, które od początku chcieliśmy osiągnąć".

W nowych utworach nie słychać już charakterystycznego, dominującego brzmienia gitary Rotha, jego ciekawych i "dziwacznych" riffów oraz pięknych solówek. Mamy za to czysty heavy-metal - zabójczo melodyjne, proste riffy Rudolfa Schenkera, wzbogacone doskonałymi wstawkami i solówkami Jabsa, perfekcyjną sekcją rytmiczna i świetnym Meine na wokalu. Krótko mówiąc, "nowi" skorpionsi to: doskonała współpraca gitarzystów, proste i wpadające w ucho riffy i refreny, typowo heavymetalowe solówki, no i teksty obracające się, tak jak dawniej, wokół miłości i wszystkich jej aspektów...

Album otwiera "Loving You Sunday Morning" - ostry "kawałek" utrzymany w średnim tempie, oparty na ciekawym, drapieżnym riffie, posiadający melodyjny refren i doskonałą solówkę Matthiasa. Niewątpliwie jest to dobry utwór, jednak w porównaniu do pozostałych, wyraźnie odstaje.

W kolejnej piosence - "Another Piece Of Meat" - następuję znaczne przyspieszenie tempa. Mamy tu ostry riff, "wrzaskliwy" wokal oraz bardzo ciekawy quasierotyczny tekst. Jest to pierwszy utwór, w którym pojawia się Michael, i od razu słychać to w wielu gitarowych "smaczkach" i cudownej solówce.

Potem mamy skrajną zmianę klimatu - słyszymy bowiem "Always Somewhere" - jedną z najpiękniejszych rockowych (metalowych) ballad wszech czasów. Uwagę zwraca pięknie tkana gitarami linia melodyczna, nastrojowy śpiew Klausa i ta niesamowita "eksplozja" w refrenie. A nie można jeszcze zapominać o wspaniałej klimatycznej solówce... Numer 4 to prawdziwe arcydzieło - instrumentalny "Coast To Coast" - w którym główną rolę "grają" bracia Schenkerzy. Tego się nie da opisać, to po prostu trzeba usłyszeć... Genialny riff, przepiękne wtrącenia Michaela, no i ta kulminacja wszystkiego w "refrenie" - coś niesamowitego. Utwór powala na kolana, zabójcza melodia, niesamowity nastrój, no i ten niesamowity Michael. Po prostu gitarowe arcydzieło. Jeden z najwspanialszych utworów instrumentalnych w historii muzyki gitarowej. Dowód geniuszu braci Schenkerów, którzy porywają słuchacza nie wirtuozerią i pustymi popisami, lecz porywającą melodią i wspaniałym klimatem...

Ale dosyć już zachwytów, są tu przecież jeszcze cztery inne kawałki. Może nie są tak genialne, ale z pewnością bardzo dobre. Chociażby ostry jak brzytwa i wywrzeszczany "Can't Get Enough", czy następujący po nim "Is There Anybody There?", który przez bardzo nietypową, akustyczno-elektryczną linię melodyczną, mnie osobiście kojarzy się z muzyką w stylu reggae. Na sam koniec słyszymy okraszony wspaniałą solówką Michaela, utwór tytułowy oraz kolejną przepiękną i klimatyczną balladkę "Holiday"...

Tylko osiem utworów, niewiele ponad 30 minut, a mimo to album sprawia wrażenie zamkniętej całości. Nie zabrakło niczego - od wspaniałych ballad, poprzez kawałki typowo hard rockowe, aż po czysty heavy-metal. "Lovedrive" to krążek wspaniały przede wszystkim pod względem gitarowym, ale nie tylko...

Po prostu heavy-metalowy klasyk. Wstyd nie znać!!