"The Age Of Nero" było jedną z bardziej wyczekiwanych przeze mnie płyt 2008 roku. Jestem zagorzałym entuzjastą wcześniejszych dokonań Satyriconu, zwłaszcza dwóch poprzednich albumów. Mimo że zapowiadający tegoroczne wydawnictwo utwór "My Skin Is Cold" sugerował wyeksploatowanie aktualnej formuły zespołu, miał też w sobie element przyciągającej autentyczności. Niestety, "The Age Of Nero" okazało się dla mnie rozczarowaniem.

Satyricon to w moim odbiorze przede wszystkim pierwotna siła przekazu i naturalność brzmienia. Słuchając "Volcano" czy "Now, Diabolical" czuje się na przykład, że za perkusją siedzi żywy człowiek, który wkłada w grę siłę i emocje. Na "The Age of Nero" tego nie ma. Dostajemy przede wszystkim terkotanie sztucznie brzmiącej stopy, wystawionej na absolutny pierwszy plan. Zaprogramowana? Nagrana na triggerach i wyrównana? Nie ma co dociekać, efekt jest ten sam. Dwa kolejne zastrzeżenia to brzmienie tomów (podobnie samplowe, jak stopa) i zbytnio schowana część talerzy, które niby mają wprowadzać akcenty, ale w tym miksie nie spełniają do końca swojego zadania. W ostatecznym efekcie perkusja niestety utraciła swoją finezję i feeling. Wnikliwym polecam przeanalizować różnice między wersją albumową "My Skin Is Cold" i wersją pochodzącą z EPki o tym samym tytule.

Ale powiedzmy, że można słuchać muzyki na głośniczkach z laptopa i nie zauważać aż tak bardzo brzmieniowych niuansów. Albo lubić współcześnie popularne plastikowe brzmienie perkusji. Albo po prostu nie odbierać Satyriconu tak bardzo pod kątem fenomenu brzmienia. Jak prezentuje się nowa płyta od strony kompozycji? Średnio. Norwegowie poruszają się nadal w klimatach przebojowego black metalu znanego z poprzednich wydawnictw i także tu znajdziemy kilka potencjalnych "hitów", choć raczej nie na miarę "K.I.N.G." czy "Fuel For Hatred". "The Age of Nero" jest bardziej surowe, zimne, ale też i bardziej nijakie, a przy okazji dość wtórne. Za dużo tu "przegadanych" momentów bez wyrazistego pomysłu i podobieństw do poprzednich albumów. Do chlubnych wyjątków zaliczam "Commando", "The Wolfpack" i od biedy "Black Crow On A Tombstone". Na koncercie wypadają znakomicie i bronią się pośród wcześniejszych kompozycji. Całkiem miłe dla ucha jest też zaśpiewane po norwesku "Den Siste".

Moją ocenę całości znacząco poprawia istnienie limitowanej edycji dwupłytowej. Na drugiej płycie, poza alternatywnymi miksami "Last Man Standing" i "Den Siste" oraz radiową wersją "The Pentagram Burns" z "Now, Diabolical", dostajemy w całości bardzo przyzwoitą EPkę "My Skin Is Cold", dotychczas dostępną tylko w nieprzyzwoitej cenie pod postacią zestawu winyl + CD. Można więc potraktować "The Age Of Nero" jako limitowaną edycję "My Skin Is Cold" z mnóstwem niezbyt potrzebnych bonusów. Tak też robię i mam nadzieję, że ten album to tylko wypadek przy pracy.