Widziałem Samaela na żywo trochę ponad rok temu, wtedy po raz pierwszy dłużej i dokładniej ich słuchałem. Zrobili na mnie całkiem pozytywne wrażenie, ale nic więcej. Nie byli dla mnie najważniejszym zespołem, występującym na Metalmanii '95. Później trafiła do mnie tylko jedna płytka - "1987 - 1992". Nic nowego, nic odkrywczego w każdym razie.

Jak gra Samael w 1996 roku? Troszkę inaczej niż dotychczas, może lepiej, a może nie. Wszędzie słychać klawiaturę, mającą zapewne tworzyć odpowiedni nastrój. Niestety w wielu miejscach mi osobiście ona przeszkadza. Wyjątkiem są utwory, w których udaje pianino albo organy (np. najlepszy "Angel's Decay"). Gitara została potraktowana troszkę po macoszemu, nie ma w ogóle solówek, jej rolę przejął keyboard. Muzyka stała się, między innymi z tego powodu, mechaniczna, na pograniczu techno, w "The Ones Who Come Before" granica została wręcz przekroczona. Przypomina to eksperymenty My Dying Bride, przyznać muszę, że techno grane na żywych instrumentach jest ciekawe, w tej chwili przynajmniej, kiedy nieliczni się tym zajmują.

Rozbudowanym, skomplikowanym i wciągającym muzycznie utworom towarzyszy wokal, który za jakieś dziesięć płyt może nawet zacznie śpiewać ludzkim głosem. Nie żebym nie lubił zwykłego deathowego ryku, po prostu wokal Samaela urozmaica go, czasem jest bliski deklamacji. Jeśli jest krzykacz, są zapewne jakieś teksty. One też się zmieniły, czyżby blackowe przekonania dotyczyły tylko młodych zespołów? Nie tyle może przekonania, co ich manifestowanie na każdym kroku. Nie samym szatanem Samael żyje.

Gdyby tak zamiast klawiatury zatrudnić dobrego gitarzystę (albo dać mu dojść do głosu)... Mogłaby to być najlepsza płytka roku. Nie, nie mogłaby, patrz "Irrational Anthems" zespołu Skyclad...