Przyznam szczerze, że elektroniki w metalu nie lubię... Nawet bardzo nie lubię. Mimo to, gdy usłyszałem "Year Zero", zdziwiłem się, że niektórzy ludzie tak plują na "Eternal". Elektronika nie zmniejsza ciężkości i wyrazistości muzyki granej przez Samaela. Co więcej, doskonale z nią współgra, tworząc niesamowity klimat, wywołujący u mnie podobne uczucia, co przepiękna okładka. "Eternal" to dźwięk wszechświata, pustki kosmosu i odległych gwiazd, niepowtarzalny i niesamowicie ekspresyjny. Tego wrażenia dopełniają bardzo dobre teksty i głęboki wokal Vorpha.

Płyta utrzymana jest w dosyć jednolitym klimacie, zaskakuje tylko jazzowy "Being". Wszystkie utwory są dopracowane do perfekcji (choć "Ways" i "I" nie za bardzo przypadły mi do gustu). Słychać w nich ogrom pracy włożonej w ich tworzenie. Kolejną zaletą tej płyty jest jej niepowtarzalność - nie ma żadnego albumu, do którego mógłbym porównać "Eternal". Jedyną zaś wadą, jaka przychodzi mi do głowy, jest trochę za dużo elektroniki w "Ways".

Album jest lżejszy od poprzednich dokonań Samaela, utwory są spokojniejsze i mniej agresywne. Pod tym względem odróżniają się "Supra Karma" i "Radiant Star" - najcięższe utwory z całej płyty i zarazem jedne z najlepszych. Nie znaczy to jednak, że inne są złe. Spokojne kawałki typu "Together" i "The Cross" również mają swój niesamowity klimat (cztery powyższe utwory są moimi ulubionymi).

Wiem, że "Eternal" nie każdemu przypadnie do gustu. Tak czy inaczej, uważam, że jest to bardzo dobra płyta, która pokazuje, że elektronika plus ewolucja nie zawsze daje techno. Zaprawdę powiadam wam - wkroczcie w nowe tysiąclecie z Samaelem.