Album "Amused To Death" jest jak na razie najnowszą pozycją w indywidualnym dorobku Rogera Watersa - byłego basisty Pink Floyd. Materiał na tę płytę Waters zaczął zbierać już w roku 1987, ale ukazała się dopiero we wrześniu 1992 roku. Waters pracował nad przez kilka lat w 11 studiach na 2 kontynentach. Najważniejszym powodem takiego postępowania było obsesyjne dążenie do doskonałości. Ciągle coś poprawiał, wzbogacał nagrania o nowe elementy. Powstało dzieło niezwykłe, dzieło które mogłoby być podsumowaniem całej twórczości Watersa, przepełnione jest jednak nienawiścią i goryczą.

Główny temat na płycie to wg słów autora: "Telewizja jako lek, który może ocalić nam życie, ale może też zabić. W rzeczywistości robi jedno i drugie. Ma wpływ dobroczynny, bo nas jednoczy, a zarazem w każdym z osobna zabija indywidualną kulturę." Większość pełnych patosu utworów, rozsadziły (jak zwykle u Watersa) potoki słów. Waters nie prezentuje wysokich umiejętności wokalnych, mimo to na płycie "The Wall" potrafił poprawnie śpiewać. Tutaj prawie wcale nie śpiewa - większość tekstów deklamuje i niestety nie robi to najlepszego wrażenia. W dodatku przepiękne teksty na płycie psują poutykane tu i ówdzie złośliwości.

Muzycznie jednak trudno jej cokolwiek zarzucić. Fragmentami "Amused To Death" nawiązuje do kilku wcześniejszych dokonań Watersa i Pink Floyd, co należy zapisać jej na plus. Moim zdaniem najpiękniejszymi utworami są "The Ballad Of Bill Hubbard" i "It's A Miracle". Polecam płytę szczególnie tym fanom Pink Floyd, którzy mogą sobie wyobrazić i akceptują muzykę tego zespołu bez pomysłów i gitary Davida Gilmoura. Osobiście mam spore trudności.