Rainbow, grupa pod wodzą Ronniego Jamesa Dio i Ritchie'go Blackmore'a, po sukcesach związanych z dwoma pierwszymi albumami, postanowiła zarejestrować swoje sceniczne szaleństwa z trasy "Word Rusing Tour" i wydała album zatytułowany "On Stage". Utwory zawarte na płycie zostały starannie wybrane z fragmentów koncertów, które odbyły się właśnie w ramach tej trasy w 1976 na terenie Niemiec i Japonii.

Album otwiera "Kill The King" - utwór, który swoją premierę studyjną miał dopiero rok po ukazaniu się tego albumu. Po ostrym i szybkim kawałku, niczym purpurowy "Speed King" następuje rozbudowany kompozycyjnie tryptyk, na który składa się "Man On The Silver Mountain", gitarowa improwizacja bluesowa dezertera z Deep Purple i zamykający "Starstruck". Następnie mamy chwilę odpoczynku w postaci pięknej i lirycznej ballady "Catch The Rainbow" z finalną partią solową Ritchiego. Wytworzony wcześniej nastrój zostaje posiekany białym stratocasterem, niczym deszczem meteorytów. Następnie - po krótkiej zapowiedzi Dio - następuje długie intro, a po nim cover "Mistreated" - kompozycja autorstwa Davida Coverdale'a, pochodząca z albumu "Burn" Deep Purple. Po 13 minutach hardrockowego szaleństwa przepełnionego ogromną dawką energii dostajemy kolejnego kopa. Krótkie zawołanie do publiczności i "Sixteen Century Greenslaves" z debiutanckiego albumu rozpala "elektryczną" dynamiką słuchaczy. Rockowej aranżacji tej tradycyjnej angielskiej piosenki należy doszukiwać się gdzieś w okolicach pierwszych nagrań Jeff Beck Group (album "Truth"). Jednak oddany do Tęczowego Warsztatu nabrał zupełnie innych wymiarów. Najpierw w studiu, a potem na scenie. Pozostaje mi się jedynie domyślać, że pomysłodawcą tego dzieła mógł być bębniarz Cozzy Powell, który właśnie z zespołu Becka przywędrował do Rainbow.

No i na koniec perełka "Still I'm Sad". Znów cover. Ale za to jaki! Najpierw utwór Yarbirdsów został zaprezentowany światu na debiutanckiej płycie w wersji instrumentalnej. Tu, z kolejnymi popisami solowymi klawiszowa Tony'ego Carey'a, perkusisty Powella i Jamesa Dio wspinającego się na szczyty wokalnych możliwości, staje się solidnym akordem kończącym cały koncert. Po zakończeniu pozostaje nam już tylko wsłuchiwać się w skandowane przez tłum "Super Rainbow, super Rainbow".

Album momentami może nudzić niektórych, bardziej wymagających słuchaczy. Przyznam obiektywnie, że czasami solowe popisy (np. intro w "Catch The Rainbow" czy w "Mistreated") sprawiają wrażenie rozciągniętych niczym akcja w "Modzie Na Sukces". Z drugiej strony, dzięki specyficznemu brzmieniu klawiszy i gitary Blackmore'a, roztacza się wokół tej muzyki i słuchaczy jakaś specyficzna aura. W sumie, koncertowe wywody tych muzyków są dla mnie krokiem ku progresywności tego zespołu. Ale bądźmy spokojni. To był tylko jeden mały kroczek i nic podobnego już nie nastąpiło na następnych albumach. Poza tym właśnie na pierwszych trzech albumach widać, jak Blackmore'owi brakowało swobody. Jak bardzo chciał dokonywać gitarowych ucieczek z purpurowych kompozycji i szukał natchnienia w muzyce szesnastowiecznych minstreli i trubadurów. Nie dziwię się, że po tysiąckrotnym odgrywaniu "Highway Star" czy "Smoke On The Water", miał ochotę na coś zupełnie innego. (Chociaż późniejszy projekt o nazwie "Blackmore's Night" jest według mnie całkowitym przegięciem). Może wyważam otwarte już drzwi i ocieram się o banał. Dla mnie muzyka stworzona na pierwszych czterech albumach tego zespołu, pomimo widocznych powiązań z klasycznym hardrockiem, jest czymś zupełnie wyjątkowym. Czymś zupełnie innym na tle takich tuzów z tamtego okresu jak Zeppelini, Budgie, Deep Purple czy Black Sabbath. Może za sprawą tych czarodziejów, gwiazd, tęcz i zamkniętych zamkowych wież, o których śpiewał wielkim głosem odziany w śmieszne szaty mały elf?