20 lat. 16 płyt. To robi wrażenie. Tym bardziej, że wśród tych płyt ciężko wskazać jakąś odstającą od poziomu co najmniej dobrego, a znacznie łatwiej wskazać te naprawdę świetne, z "Unity" na czele. Aż dziwne, że pomimo tego Rage trzeba zaliczyć do kapel średnio znanych słuchaczom muzyki. Może "Speak Of The Dead" zmieni tą sytuację? Zobaczymy...

W każdym razie zajmijmy się najnowszym dzieckiem tego heavymetalowego zepołu. Płyta jest podzielona na dwie części. Pierwsza to ośmio częściowa i blisko dwudziestodwuminutowa suita zatytułowana "Suite Lingua Mortis". Nie da się ukryć, że robi ona znakomite wrażenie, głównie dzięki temu, że udało się bardzo zgrabnie połączyć typowe dla Rage granie z brzmieniem orkiestry. A więc szybkie, dynamiczne, chwilami niemal wirtuozerskie heavymetalowe granie połączone z symfonicznymi patentami a la Therion. Współgra to ze sobą świetnie, a że numery są ciekawie zaaranżowane i odegrane z nienaganną techniką, to "Suite Lingua Mortis" staje się naprawdę jednym z najważniejszych dokonań Rage w historii. Gdy trzeba jest bombastycznie ("Mortituri Te Salutant"), gdy trzeba muzyka tchnie niepokojem i smutkiem ("Depression"), by gdzie indziej powalić ciężarem (rewelacyjne "No Regrets") lub dynamiką ("Innocent"). Po tej muzycznej uczcie przychodzi czas na kolejne siedem numerów, które pozbawione są symfonicznych ubarwień, w zamian za to mają więcej ciężaru i są bardziej chwytliwe. Ot, typowe "rage'owe" granie na wysokim poziomie, chciałoby się powiedzieć... Ciężkie "No Fear", dynamiczne "Full Moon" ze świetnym, klimatycznym początkiem, melodyjne "Turn My World Around" i kończące album nagranie tytułowe to najmocniejsze punkty tej części płyty.

W sumie album jest naprawdę ciekawy i na pewno trzeba go umieścić powyżej "rage'owej" średniej. Główny wpływ ma na to oczywiście kapitalna suita i mam nadzieję, że chłopaki nie zapomną o orkiestrowych wstawkach również w przyszłości.