Słucham tej płyty już tyle lat i jeszcze mi się nie znudziła. I nie znudzi się. Po prostu nie ma takiej możliwości. Choć, prawdę mówiąc, trochę wody w rzece upłynęło, zanim coś mi tam w głowie przeskoczyło...

Trudno sklasyfikować muzykę znajdującą się na "Empire". Jedni wrzucają ją na półkę "heavy metal", inni "hardrock", jeszcze inni kładą płyty Queensryche między produkcjami progmetalowymi. Ich problem. Tymczasem panowie z Seattle serwują nam wspaniałą ucztę dźwiękową, składającą się z jedenastu dań.

Otwierający płytę "Best I Can" zaskakuje już na samym początku - dziecięcy chórek, klawisze... W "The Thin Line" wokalista Geoff Tate pokazuje, nie po raz ostatni zresztą, że lekcje śpiewu pobierane w młodości nie poszły na marne. Trochę wyciszenia otrzymujemy w "Della Brown". Spokojniejszy utwór, choć sekcja rytmiczna pracuje bardzo gęsto. No i Chris de Garmo, który swoją gitarą czaruje klimat nie tylko tego utworu, ale i całej płyty. Leniwe solówki przewijają się od czasu do czasu. Szkoda, że utwór ten trwa tylko siedem minut. "Another Rainy Night" to znowu więcej rockowego ognia. Bardzo żywy i melodyjny utwór, przebojowy, można wręcz powiedzieć. Najciekawszymi (i chyba najbardziej znanymi) utworami płyty są "Silent Lucidity" oraz "Anybody Listening?". Pierwszy z nich był swego czasu wielkim hitem, który wprowadził Queensryche na salony. Deszcz nagród (m.in. MTV award), miliony sprzedanych płyt. A wszystko to głownie dzięki "Silent Lucidity", pięknej balladzie, w której muzykom towarzyszy orkiestra symfoniczna pod dyrekcją, a jakże, Michaela Kamena. Ostatnia kompozycja - "Anybody Listening?" - to, moim zdaniem, najpiękniejszy moment płyty. Wspaniały tekst (zresztą teksty zawsze były mocną stroną Queensryche), piękna, bogato zaaranżowana "narastająca" muzyka i pełen przejęcia głos wokalisty... Wspaniała sprawa.

"Time's so near you can almost taste the freedom.
There's a warm wind from the south.
Hoist the sail and we'll be gone,
by morning, this will all seem like a dream."

Bez chwili wahania daję dziesiątkę!