Czas leci, a Zaraza trwa. "Obsideo" to trzecia płyta odrodzonego Pestilence i następna w zmienionym składzie. Następna brutalna i następna wydana dwa lata po poprzedniej. Regularność godna podziwu, zwłaszcza że jakiejś szczególnej koniunktury na takie granie obecnie nie ma.

Dość długo się do tego albumu przekonywałem, a i o żadnym pre-orderze mowy nie było. Kiedy gruchnęła wieść, że kapitan Mameli stracił sekcję rytmiczną z albumu "Doctrine" - czyli basistę Jeroena Paula Thesselinga i perkusistę Yumę van Eekelena - skierowałem do niego telepatycznie pytanie o treści: "co żeś do kurwy nędzy zrobił najlepszego"? W tamtym składzie wszystko tak pięknie pasiło (przynajmniej muzycznie), że nowych los ritmos wymiataczos na wstępie traktowałem nieufnie, chociaż David Haley dał się wcześniej poznać jako istny diabeł tasmański w Psycroptic.

Obawy, że zmiana składu nie wyjdzie muzyce Pestilence na zdrowie, spełniły się w jakimś stopniu. Muszę jednak zaznaczyć, że taka opinia wynika tylko i wyłącznie z gustu. Bas Georga Maiera brzmi jak kawał mięcha. Umiejętności nowemu basiście też nie brakuje, co wyraźnie słychać np. w kawałku "Aura Negative", ale nie pływa on tak, jak Thesseling, którego gra dodawała finezji brutalnej jeździe Holendrów. David Haley to najlepszy blaściarz w historii Pestilence. W bardziej masywnych, wolniejszych fragmentach też miażdży, ale nie ma takiej wyobraźni i dynamiki (szczególnie w przejściach), co młodzian Yuma. Pozytywnym zaskoczeniem jest natomiast wyraziste, tłuste, ale i dość chrupkie brzmienie "Obsideo" ukręcone w "Spacelab Studios" (Tonisvorst w Niemczech), gdzie Mameli nagrywał już wcześniej z projektem C-187 płytę "Collision".

Tradycyjnie na krążku Pestilence niesamowitych riffów nie brakuje. Już pierwszy z otwierającego album tytułowego kawałka zaraża energią, a np. te z "Transition" łatwo sobie wyobrazić w wykonaniu orkiestry na potrzeby muzyki do jakiegoś filmu grozy. Solówki gitarowe, choć sprawiają wrażenie, jakby latały po dziwnie zakrzywionych orbitach, nierzadko są małymi cudeńkami, np. w "Laniatus". Cieszą też świetne syntezatorowe dodatki np. w "Necro Morph", dające nadzieję na bardziej różnorodny materiał w przyszłości. Ma to znaczenie, bo największą wadą płyty "Obsideo" jest zbyt częste powtarzanie patentu: najpierw ostrzał karabinowy, a w późniejszych częściach wolniejsza gimnastyka szyi.

Dlatego też kandydatem na najlepszy kawałek albumu jest pełen niespodzianek "Aura Negative". W czołówce są też: utwór tytułowy, który z roli otwieracza wywiązuje się znakomicie, niezwykle nośny "Laniatus" oraz "Transition", gdzie Pestilence bulgocze w zagmatwaniu aż wyjdzie do rwanego grania doprawionego thrillerowym synthem. Teraz rzucam okiem na wkładkę w poszukiwaniu informacji, czy używali syntezatorów gitarowych, czy tzw. parapetów? Odpowiedzi nie znajduję, ale okazuje się, że wszystkie rodzynki, które wymieniłem (poza tytułowym "Obsideo"), współkomponował Uterwijk. Nic dziwnego, że trzyma się w składzie. Jego współpraca z głównym autorem - Mamelim - przynosi znakomite efekty.

Słuchacze, którzy nie łyknęli poprzednich albumów odrodzonego Pestilence, teraz też nie będą zachwyceni. Zadowoleni będą natomiast ludzie, którzy lubią dostawać po uszach od obecnego wcielenia Zarazy - zespołu, który nie jest dość oldschoolowy dla fanów swoich wczesnych dokonań, a dla zwolenników współczesnych nurtów, takich jak djent, jest znowuż nie dość nowoczesny. Jeśli drogi czytelniku nie masz zamiaru z góry przypisywać się do jednej z tych grup, polecam Ci sprawdzić, czy po włączeniu tej płyty spokojnie usiedzisz, czy też pójdziesz, tak jak ja, w Pestilence tango?