Za niecały miesiąc minie rok, od kiedy po raz pierwszy usłyszałem "Amor Fati". I cały czas słucham tej płyty z olbrzymią przyjemnością, a naprawdę niewiele jest takich wydawnictw.

Druga płyta Peccatum to, w stosunku do pierwszej, duży krok w kierunku uporządkowania i profesjonalizmu. Znacznie poprawiły się wokale - Lord PZ nauczył się naprawdę ładnie śpiewać, a głos Ihriel jest wręcz niesamowity - niezwykle delikatny i subtelny. Same kompozycje są bardziej rozbudowane i przemyślane. Może wpłynął na to fakt, że znacznie większy wkład w muzykę, w porównaniu do "Strangling From Within", miała Ihriel, ale na pewno jest to też znak rozwoju Ihsahna.

"Amor Fati" to zaślubiny chaosu z porządkiem, łamanych rytmów i opętańczych krzyków z pięknymi melodiami. Ale przede wszystkim jest to niesamowicie nowatorskie podejście do muzyki, co objawia się nie tylko w nietypowych kompozycjach, ale także w bardzo specyficznym, opartym na syntezatorach, brzmieniu. Z tym, że syntezatory nie silą się na imitowanie klasycznych instrumentów, dzięki czemu mamy tu do czynienia z dźwiękami bardzo nowoczesnymi, malującymi przed słuchaczem melancholijny obraz opuszczonego świata. W połączeniu ze świetnymi tekstami otrzymujemy dawkę dekadencji w zupełnie nowym stylu.

Oczywiście, podobnie do poprzedniczki, "Amor Fati" jest płytą dość trudną w odbiorze. Nowatorska harmonia i pokręcone rytmy wymagają czasu, cierpliwości i otwartego umysłu. Warto wysłuchać jej kilka razy w całkowitym skupieniu, zanim wyda sie o niej sąd. Dla mnie to jedna z płyt wszech czasów.