Album "Ten" powstał przy pomocy dziesięciu rąk, oczu i uszu. Słuchając go możemy z pewnością stwierdzić, że grunge is not dead. Pearl Jam jest obecnie jedynym "brzmieniem z Seattle", które dociera do milionów ludzi na całym świecie (chodzi mi tu o tragiczny koniec Nirvany, rozpad Soundgarden i zawieszenie działalności przez Alice In Chains).

"Ten" jest chyba najmocniejszym albumem Pearl Jam. Może dlatego, że powstał w bardzo krótkim czasie. Muzyka na nim jest spontaniczna, surowa, a zarazem bardzo świeża i pulsująca energią. Prawie wszystkie teksty Eddiego Veddera są autentycznymi historiami o ludziach, których znał.

"Once" zaczyna się dość psychodelicznie, ale po chwili dostajemy dawkę porządnego brzmienia i Vedder zaczyna śpiewać (a raczej krzyczeć) swoim gardłowym barytonem. Kolejnym, również mocnym utworem, jest "Even Flow", chociaż został zaśpiewany nieco spokojniej niż poprzedni. "Alive" ogłoszono hymnem pokolenia lat dziewięćdziesiątych, podobnie jak wcześniej "Smells Linke Teen Spirit" Nirvany. Był to pierwszy singiel z "Ten". Mnie spodobał się głównie ze względu na melodyjny riff oraz równie melodyjny i czysty wokal Eda. "Why Go" to mroczny utwór o dziewczynie z psychiatryka (przyjaciółce Veddera). W zwrotkach słychać prawie wyłącznie perkusję, groźny, wręcz wściekły wokal i od czasu do czasu dźwięk nisko strojonych gitar. Między "Why Go" a "Black" nie ma ani sekundy odstępu. "Black" to jeden z nielicznych utworów Pearl Jam, w którym słychać klawisze. Razem z całym tłem muzycznym (i piękną linią melodyczną) tworzą jedną z najlepszych ballad zespołu (szczególną uwagę chcę tu zwrócić na zakończenie utworu). "Jeremy" to jeden z największych "hitów" Pearl Jam. Ładny wstęp, ciekawe rozwinięcie, dobre zakończenie. Wszystko zagrane i zaśpiewane z ogromnym uczuciem (i współczuciem - dzieciak strzela sobie w łeb...). "Oceans" bardzo różni się od poprzednika. Wolniejszy, gitary nastrojone wysoko, śpiew też o wiele wyżej niż zwykle. Widać, że możliwości Eda są ogromne. I znów zmiana. "Porch" zaczyna się szybkim riffem, refren i solo w połowie numeru są nieco spokojniejsze. "Garden" jest balladą o bardzo delikatnych akcentach na początku i między refrenami, które są trochę mocniejsze. To jeden z ładniejszych utworów na tym albumie. Melodyjka jest znakomita. "Deep" to znów ostrzejsze uderzenie. Niezły riff, twardy niekiedy wokal (świetny tekst), no i popis swoich możliwości dali gitarzyści: Mike McCready i Stone Gossard. "Release" to spokojny kawałek. Eddie śpiewa bardzo nisko, gitarka gra łagodnie (fakt, że pod koniec robi się bardziej gorąco...). Po kilkunastu sekundach, po zakończeniu utworu, znajdujemy niespodziankę: ten sam psychodeliczny trans, którym zaczynał się utwór "Once", a więc i cały album. I tak kończyłby się "Ten", gdyby nie to, że muzycy w lecie '92 postanowili wydać nową europejską wersję płyty z trzema dodatkowyni piosenkami. Są to: "Alive (live)" - wersja z jednego z pierwszych koncertów Pearl Jam; "Wash", gdzie oprócz Dość delikatnego wokalu słyszymy łagodne uderzenia w talerze perkusji, dobre basy i czasem krótkie gitarowe akcenty; "Dirty Frank" - można to określić mianem dobrego utworu hard-core'owego. I to chyba wszystko.

Daję 10 punktów nie tylko dlatego, że płyta nazywa się "Ten", czy dlatego, że jestem wielką fanką Pearl Jam, ale po prostu dlatego, że to świetna muzyka, której naprawdę warto posłuchać. No i oczywiście wspaniały, charyzmatyczny głos Eddiego Veddera.