Ileż to było nadziei i obietnic związanych z tym albumem. Że Paradise Lost wracają do korzeni, że znów będzie czad i moc z okresów iconowo - shadesofgodowych, że to dziesiąty longplay i zespół zatacza nim koło (o czym już miał świadczyć sam tytuł).

Wyszła z tego płyta mocno przeciętna... Początek jest obiecujący - otwierający "Don't Belong" to naprawdę świetny kawałek z idealnie budowaną już od pierwszej sekundy atmosferą, z zapadającym w pamięć refrenem. Takiej energii w głosie Nicka nie było już dawno. A i solówka pod koniec całkiem sympatyczna. Zaraz potem, wśród najlepszych momentów płyty, plasuje się "Grey", który miał zostać pierwszym singlem. Przepięknie wywrzeszczane zwrotki (Nick jest w naprawdę świetnej formie) i dość delikatny refren, który z początku nieco mnie irytował, ale po kilku przesłuchaniach wychodzi in plus. Dalej kolejny jasny punkt krążka - monumentalny "Redshift". Znów kontrastują ze sobą delikatny początek i żywiołowy refren - takie połączenia wychodzą panom z Paradise Lost na tym albumie najlepiej. Czas na najsłabszy na krążku "Forever After"... Nie zamierzam posądzać zespołu o chęć zdobycia fanów tanim chwytem - ponoć to wytwórnia wskazała tę kompozycję na singiel. "Grey" byłby dużo lepszym wyborem niż ta miałka i przewidywalna kalka "Erased" z poprzedniej płyty. No i od tego momentu zaczyna się ewidentnie słabsza część krążka. "Sun Fading" jest po prostu nudne, "Laws of Cause", mimo fajnego motywu przewodniego, wypada drugim uchem równie szybko, co wpada pierwszym, a "Spirit" i "Over The Madness" również niczym specjalnym nie zachwycają, przy czym ten drugi dłuży się niemiłosiernie. Między nimi mamy "Shine" - trzymający poziom perełek z początku albumu, okraszony również najbardziej melancholijnym klimatem - oraz "Accept The Pain", przywodzący na myśl poprzedni longplay zespołu. Uwagę zwraca też jeszcze "All You Leave Behind" (wszelkie skojarzenia z U2 - chybione), w którym klawiszowy motyw doskonale współgra z ostrym riffem. No i ten tekst... Ciężko sobie wyobrazić coś bardziej pesymistycznego, niż "on and on it rains - the sun is gone forever".

Cóż, rewolucją "Paradise Lost" na pewno nie jest. W porównaniu do świetnego "Symbol Of Life" jest nawet krokiem wstecz. Niemniej kilka utworów z tego albumu poznać naprawdę warto.