Ale chłopcy dali do pieca! Chyba nadmiar kasy albo promili we krwi to spowodował, bo tej obniżki formy nie sposób tłumaczyć inaczej. A tyle sobie obiecywałem, słuchając przy okazji poprzedniego wydawnictwa ("Official Live: 101 Proof") dwóch premierowych numerów. Zwiastowały raczej hossę niż bessę...

No, w każdym razie to raczej z bessą mamy teraz do czynienia. Panom chyba się znudziło granie tudzież mieli mało ciekawych pomysłów, niemniej efekt jest taki sobie. Np. Dyzio Darrell wyraźnie postanowił odpocząć i w połowie numerów nie zagrał solówek (czy to możliwe?!?...). A tak, proszę was. Jeśli doda się do tego fakt, iż razem z wielgachnym braciszkiem Vinnie'em zabrał się za produkcję, to już mamy drug poszlakę na niekorzyść ekipy z Arlington. A to już za dużo, przynajmniej dla mnie.

Po raz pierwszy od dawna Pantera wcisnęła na swoją płytę numery po prostu słabe, i jest to konstatacja przykra. Niby zaczyna się fajnie: wstęp do "Hellbound" to rzecz ograna, ale jeszcze porywająca. Co się dzieje potem, lepiej nie mówić; w każdym razie słowo "bajzel" w tym przypadku niesie cząstkę prawdy. Wspomniany "Hellbound", jak również "You've Got To Belong To It", "We'll Grind That Axe For A Long Time" (bezczelna miejscami zrzynka z "I'm Broken" z płyty "Far Beyond Driven"), a w szczególności "Uplift" (oj!) to kawałki, które włączono do programu płyty chyba przez pomyłkę, bo jak inaczej tłumaczyć ich obecność? Są absolutnie na poziomie skoszonej trawy - przerost formy nad treścią, wręcz naiwne chwilami patenty, bałagan w przebiegach i ogólny brak konsekwencji to najcięższe działa. Pokazuj one też jeszcze coś - słabą produkcję autorstwa braci Abbottów (tak się nazywają Dimebag i Vinnie). Gitara jest raczej w tle - jakoś można to przeboleć, ale gdzieś zniknęło jedyne w świecie, niepowtarzalne brzmienie garów i tego już się przeboleć nie da.

Osiągnęliśy dno? Więc grzebiemy się z powrotem na górę, bo jeszcze nie wszystko stracone. "Revolution Is My Name", bezwzględny faworyt albumu, to ukłon (i to jaki!) w stronę miłośników talentów panów wioślarzy - dla takich numerów warto żyć! Bardzo do rzeczy jest również "It Makes Them Disappear" - niby ballada, ale w klimat i całkiem zręczna. Spodobać się mogą na pewno również "I'll Cast A Shadow" oraz "Yesterday Don't Mean Shit" z zabawnym, wkręcającym riffem głównym i z niezłym wałkiem w refrenie. "Goddamn Electric" to z kolei próbka umiejętności występującego gościnnie niejakiego Kerry'ego Kinga (przedstawiać raczej nie trzeba) i choć w całości nie przekonuje, to i tak zawiera fajne momenty. Plusem jest również wokalistyka Pięknego Filipa - niby nic nowego, ale to marka znana od lat i trzymająca pewien poziom. Basista Rex z kolei wsławił się tym, że wyciągnął z kąta jakieś magiczne pudełka do przetwarzania dźwięku i coś tam z nimi robił - mnie to nie powala, ale chwilami bywa interesujące. Vinnie na bębnach za to trochę mendzi i wpisuje się generalnie w klimat płyty, cokolwiek nierównej i trochę nawet dziwacznej...

To wydawnictwo nie jest dobrym znakiem na przyszłość. Powoli w grze chłopaków zanikają drobne wartości rytmiczne - co oni, w Sabbathów chcą się bawić? Tego nie wiem, ale coś mnie w tym wszystkim niepokoi. Boję się, że to zmierzch sympatycznej brygady z Teksasu i że następna płyta może być jeszcze gorsza...