Mam wrażenie, że wśród części rockowo - metalowej braci słuchanie Nirvany nie przystoi. Spotkałem się już z opiniami, że to zespół dla gimnazjalistek i dzieciaków. Nie da się ukryć, zacząłem słuchać ekipy ze Seattle będąc w podstawówce. Ale nie da się też ukryć, że to od Nirvany moja przygoda z ciężkim graniem się zaczęła i za to darzę ją wielkim sentymentem. I mimo że nie słucham ich płyt tak często jak kiedyś, to gdy od czasu do czasu do nich wracam, ciągle mi się podobają.

Od Nirvany rozpoczęło się coś jeszcze, a mianowicie renesans muzyki rockowej w mediach. Był taki czas (tak, tak drogie dzieci), kiedy ekipa z deszczowego stanu Waszyngton królowała w MTV, dzieląc się czasem antenowym z takimi bandami, jak Alice In Chains czy Soundgarden. Zanim jednak nadeszły te sukcesy (po wydaniu "Nevermind"), Cobain i spółka nagrali album, który zdefiniował nowy styl, jakim był grunge.

Pomysł był dość prosty - grać punk rocka, z którego cała scena grunge się wywodzi, ale zamiast być najszybszymi na planecie, grunge'owcy postanowili maksymalnie zwolnić swą muzykę. Na taki pomysł wpadł ojciec grunge'u Buzz Osbourne i jego grupa The Melvins. A że był dobrym kolegą Kurta, nie trzeba było długo czekać na efekty...

Nagrany za 600 dolarów "Bleach" ujrzał światło dzienne 15 czerwca 1989 roku. Album początkowo rozszedł się w 30 000 egzemplarzy, ale po sukcesie "Nevermind" pokrył się platyną. No dobrze, dość już historii, pora coś napisać o muzyce.

To proste punkowe kawałki, nagrane na grunge'ową modłę, szybko wpadające w ucho, ale kipiące agresją. To, co zwraca uwagę, to żywa, organiczna produkcja albumu. Brzmienie jest przybrudzone, ale czytelne. Głos Cobaina przywodzi na myśl kogoś, kto śpiewa i jednocześnie charczy, jakby odksztuszał krew. We wszystkich piosenkach wokalista zawodzi, wyje lub krzyczy w niepodrabialny sposób. Przychylam się do opinii, że Kurt nie umiał śpiewać, czego przykład mamy na debiucie, ale ciężko się od jego hipnotyzującego głosu oderwać, jakoś nie chce wylecieć z głowy. Trzy spośród kawałków zamieszczonych na płycie nagrano z Dalem Croverem na perkusji ("Floyd The Barber", "Paper Cuts" i "Downer") i są to jedne z lepszych numerów. Agresywne "Blew", "School" czy "Negative Creep" weszły potem do kanonu koncertów zespołu. Podobnie jak cover "Love Buzz". Moim ulubionym kawałkiem jest jednak "Paper Cuts", w którym Cobain pluje wręcz agresją i szaleństwem. Spokojniejszym momentem krążka jest zaś "About A Girl".

To nie jest idealna płyta. Może razić jej prostota, brudne brzmienie czy słaby (no, to jest oczywiście kwestia gustu) wokal. Jest to jednak album, bez którego nie byłoby późniejszych sukcesów Nirvany, nie byłoby "Nevermind" i "In Utero". "Bleach" to baza, na której te krążki są oparte. A dla mnie osobiście jest to płyta, dzięki której jestem tu, gdzie jestem, jakby górnolotnie i banalnie to nie brzmiało...