Pierwszy album Nevermore jest bez wątpienia najbardziej klasycznie brzmiącą płytą w dorobku grupy. Nie słychać tu jeszcze tego technicznego thrashu, którym muzycy raczyli słuchaczy kilka lat później, ale na pewno należy uznać "Nevermore" za udany debiut. Zaczyna się świetnie - dość wolnym i ciężkim "What Tomorrow Knows" (do którego nakręcono teledysk), by po nim przejść w jeden z najszybszych (i najlepszych) utworów, "C.B.F.". Tutaj wokalista śpiewa nieco wyżej, a utwór - choć znacznie szybszy - jest zarazem bardziej melodyjny od swego poprzednika. Słychać w nim pewne elementy speed metalu, podobnie jak w równie dobrym "Sea Of Possibilities". Są na krążku także dwie ballady - "The Sanity Assasin" i "The Hurting Words". Obie są fajne, choć może trochę nazbyt melodyjne.

Słychać, że już od pierwszej płyty wykształcił się charakterystyczny i od razu rozpoznawalny styl Nevermore - ten szczególny sposób komponowania melodii i zamiłowanie do mrocznych liryków ("Garden Of Grey"). "Nevermore" jest najlżejszą płytą zespołu, co bynajmniej nie znaczy, że jest to płyta lekka. Jest tutaj po prostu o wiele więcej przestrzeni niż na późniejszych produkcjach. Wokale wysunięte na pierwszy plan mogą się niektórym kojarzyć z nieszczęsnym power metalem, ale według mnie jednym z niewielu zespołów, do którego można porównać tę muzykę, jest Control Denied, a takie porównanie przecież ujmy nie przynosi. Jako ciekawostkę mogę dodać fakt, że na płycie bębni dwóch perkusistów - część nagrań zarejestrowana została z dawnym bębniarzem Markiem Arringtonem (utwory nr 1, 4, 6, 8), a reszta z późniejszym perkusistą Vanem Williamsem. Debiut Nevermore scharakteryzowałbym krótko dwoma słowami - niezły początek.

(Niniejsza recenzja została napisana w 1999 roku - red.)