Jezuśku maleńki, w telewizji mówią, że masz się po raz któryś tam urodzić za parę dni, a ja tu mam w odtwarzaczu takie cudo, że zwiniesz swoją smętną pępowinę i spierdolisz w te pędy skąd żeś przylazł. Pewnie już tu i tam znany jestem jako zażarty przeciwnik powrotów, comebacków, zreformowanych legend i innego dawania ciała, ale co tam, niech mnie nazwą hipokrytą, niech mnie przypalają żywym ogniem, straszą dożywotnim słuchaniem polskiego black metalu. Prędzej mi włosy na plecach wyrosną niż wyprę się uwielbienia dla "Mater Of All Evil", powrotu Necrodeath po 10 latach nieobecności.

Mierżą mnie powroty, bo w większości są niewypałami, weźmy nowy, smętny Venom, żałosne Destruction czy nawet smutny Mayhem, który nijak się ma do glorii, na którą zasługiwał przed laty. Co jednak zrobić jeśli Necrodeath wyjebał mi precyzyjnie w łeb taką płytą, że wymienione przeze mnie powroty mogą spokojnie uczyć się od nich grać? Nie ma tu miejsca na udawaną prostotę, gówniane brzmienie czy jakieś tam podciąganie się pod koniunkturę. Necrodeath atakuje precyzyjnym jak żyleta black/thrashem, realizacyjnie i aranżacyjnie kopiącym w dupę dyskomańskie zapędy Kreator, kasującym na całej linii wieśniackiego Slayera, parającego się obecnie chyba rapem, a tę całą zgraję nowomodnych neothrashowców Necrodeath wysadza z bucików i wysyła w kosmos z biletem w jedną stronę.

Brutalny i wściekły thrash metal z wyraźnymi blackowymi nalotami dla tych, którzy chcieliby zobaczyć miks najbrutalniejszych dokonań Slayer, Possessed i Sodom. I nawet jeśli jest to powrót dla kasy, to ja sam chętnie tę kasę wyłożę w zamian za taki zajebisty materiał, a nie jakieś gorzkie piardy odrodzonych bogów i ich mongoidalnych naśladowców, jakich dziś mamy wielu.