Są takie nagrania, że nawet mówiąc o nich w samych największych superlatywach i rozpływając się w pochwałach nie da się nawet w przybliżeniu wyrazić ogromu ich geniuszu. Właśnie do tej grupy zaliczyć należy ostatni (jak na razie, miejmy nadzieję) krążek Mr. Bungle.

Jest to pierwszy zespół Mike'a Pattona, z którego później emigrował do Faith No More. Ale ten wybitny wokalsta Mr. Bungle tak naprawdę nigdy nie opuścił. Grupa stała się po prostu dla słynnego artysty "projektem pobocznym", a po rozpadzie Faith No More - jednym z wielu eksperymentów (obok Fantomasa, Tomahawk, albumów solowych i kolaboracji z Johnem Zornem). Jednak chyba nigdzie indziej geniusz Pattona nie objawił się tak przejrzyście jak właśnie u boku starych znajomych, z którymi zaczynał swą muzyczną karierę.

Mr. Bungle był zawsze bandem nieco prześmiewczym, kpiącym z popkultury i ze zamerykanizowanego wzorca życia. Tak jest i tym razem. Wyraża to poprzez błyskotliwe teksty oraz doskonale wkomponowane, pojawiające się zewsząd muzyczne elementy najróżniejszych gatunków: od muzyki hinduskiej, rai, melodii cygańskich, po nawiązania do Beach Boys, elektroniki i techno. Oczywiście nie brakuje wszechobecnych w twórczości Pattona bluesa, jazzu, funku, psychodelii czy thrashu. Wszystko to przemieszane jest w niezwykle inteligentny, a zarazem efekciarski sposób. Nagłe zmiany rytmów, nastrojów, nieprzewidywalne linie melodyczne, fanatyczny wokal Mike'a i miliony pomysłów - ta wybuchowa mieszanka składa się właśnie na "Californię". Płyta tętni pasją, neurotycznością, jakąś szaleńczą siłą, której oddziaływania nie sposób przewidzieć. Materiał zawarty na tym niezwykłym krążku dla innych artystów starczyłby na nagranie co najmniej pięciu albumów. I właśnie ten chaotyczny, niczym nie skrępowany, maniacki przepych treści i formy jest chyba największym atutem Mr. Bungle.

Nic, tylko nabyć klęcznik i słuchać w pokorze i umiłowaniu. Jeśli istnieje doskonałość, to jest już tuż rogiem...