Co można napisać nowego o Motorhead, tak żeby się nie powtarzać? Bo to, że nowa płyta kopie tyłek powinno być jasne. Niezmordowany Lemmy Kilmister ma w sobie tyle energii, że mógłby nią obdarzyć kilku, połowę młodszych od siebie, muzyków. Sekundujący mu Philip Campbell i Mikkey Dee niewiele mu zresztą ustępują, tworząc razem jedyny w swoim rodzaju rockowy kombajn.

"Kiss of Death" to agresywny i szczery do bólu album, nie próbujący się ścigać z wydanym dwa lata temu, znakomitym "Inferno". Zabójczo szybki "Sucker" na początek nadaje odpowiedni sznyt, którego panowie trzymają się do końca. Solidna dawka brudnego, przesterowanego rocka wręcz rozsadza głośniki. Na płycie wyróżniają się bujające rockandrolle, łączące w sobie przyzwoity czad z nośnymi melodiami. Już sam "Trigger" potrafiłby zbudzić nieboszczyka i wprawić go w szaleńcze boogie, a przecież są jeszcze "One Night Stand", "Christine" i "Sword of Glory", które również mają w sobie niesamowity ładunek energii. W "Living in the Past" robi się motorycznie za sprawą natarczywych gitar. Warto zwrócić uwagę na niski, złowieszczy wokal Lemmy'ego w zwrotkach. Potężną bombą jest też "Be My Baby". Pod powierzchnią ciężkich gitar w "Under the Gun" kryje się posuwisty blues. Natomiast "God Was Never on Your Side" okazuje się być kapitalną balladą, w której nie zabrakło jednak mocniejszych momentów.

Motorhead grają od przeszło 30 lat i trudno spodziewać się nieoczekiwanych zmian w ich stylu. "Kiss of Death" jest brudny, szorstki i bezpośredni w ekspresji, czyli dokładnie taki, jakiego można się było spodziewać.