Metallica uraczyła nas na Święta Bożego Narodzenia 1999 nowym albumem. Szkoda tylko, że nie z nowym, studyjnym materiałem. Płyta "S & M" zawiera 21 utworów zarejestrowanych podczas koncertu, w którym zespołowi towarzyszyła Orkiestra Symfoniczna z San Francisco pod dyrekcją słynnego Michaela Kamena (współpracował m.in. z Pink Floyd, Bryanem Adamsem, Kiss...). W znakomitej większości są to utwory dobrze znane z regularnych albumów grupy. Znalazło się miejsce tylko dla dwóch premierowych kawałków, z których wyróżnić wypada "No Leaf Clover", wypadający znakomicie na tle bardziej ogranych już kompozycji. Jest też instrumentalny kawałek "The Ecstasy Of Gold" znany mi jak dotąd tylko z bootlegów (np. "Damaged Justice").

Niestety album ten w ogóle jako całość nie przekonuje. Brzmienie jest toporne, orkiestra i zespół zamiast współpracować wzajemnie sobie przeszkadzają i w ogóle jest nieciekawie. Co nie znaczy jednak, że brak tej płycie (a właściwie płytom) pięknych momentów. Dla mnie najlepiej wypadły w tej aranżacji chyba wspomniane już "The Ecstasy Of Gold", świetnie brzmi także stary kawałek, jeszcze z płyty "Ride The Lightning" pod tytułem "The Call Of Ktulu". Nowych barw nabrał także nieco bezbarwny w oryginale "Hero Of The Day", nie najgorzej brzmią też utwory z "Master Of Puppets" (ich chyba nie można zepsuć), podoba mi się zwłaszcza "The Thing That Should Not Be", z takim pełnym politowania szyderczym śmiechem Hetfielda w pewnej chwili... Właśnie, a propos Hetfielda - odnoszę wrażenie, że trochę przekombinował z interpretacją wokalną w niektórych utworach (choćby w "Nothing Else Matters"). Nie da się jednak zaprzeczyć, że na ogół w formie jest wybornej, podobnie jak pozostali członkowie zespołu (zwłaszcza Ulrich). Zaskakuje na tym albumie umieszczenie tak ostrych numerów jak choćby "Fuel", "Devil's Dance" czy "Battery" - wrażenia raczej nieciekawe, jak już wspomniałem wcześniej, często ma się wrażenie, że zespół gra swoje, a orkiestra robi wszystko, żeby mu w tym przeszkodzić. Nieporozumieniem jest umieszczenie tu takiego "One", który brzmi po prostu koszmarnie, a to przecież kompozycja genialna, wręcz kanon rocka i metalu.

Bez wątpienia powstała nowa jakość, z tym, że ja osobiście, chyba jak każdy oddany fan Metalliki, sto razy wolę oryginalne wersje zamieszczonych na "S & M" kawałków. I ze zniecierpliwieniem czekam na kolejną studyjną płytę kwartetu. Może pójdą w ślad Megadeth i wrócą do thrashu? Już proponuję tytuł płyty "Ride The Master Of Puppets And Kill'em All With Lightning Of Justice".