Wykopałem Mercyful Fate. Kupiłem go stosunkowo niedawno, ale materiał ma już 16 lat... To kupa czasu w światku muzycznym, a mimo wszystko "Don't break the oath" trzyma się dobrze. Ale zacznijmy od początku.

Mercyful Fate chyba wszyscy znają. Pomalowane gęby, King Diamond na wokalu i gigantyczna porcja klimatu. Pomalowane gęby można by uznać za początki blackowego malowania się, ale jednak Mercyfule robili i robią to z nieodłącznym stylem i smakiem. Wokal Kinga Diamonda jest niepowtarzalny - zazwyczaj wyciągający jakieś dwie oktawy wyżej niż przeciętny heavy-metalowy wokalista, a gdy już śpiewa normalnie, w jego głosie słychać taką dawkę depresyjnych emocji, że słuchacz sam roni łzy. O tym wokalu nie da się pisać - to trzeba usłyszeć. W pierwszym momencie słuchacz (lub oczywiście słuchaczka ;) staje jak wryty i sprawdza, czy mu się kaseta do walkmana nie wciąga. Potem drapie się w łepetynę i czuje coraz większe przerażenie. Po chwili jednak zaczyna się śmiać - i tu następuje najważniejszy moment... Czy przyjmie ten wokal, czy będzie się z niego śmiał... Bo przyznać trzeba, że brzmi on momentami śmiesznie, ale gdy już uznamy, że to po prostu jeden ze środków stylistyczno-muzycznych, używanych przez Mercyfule - wszystko jest ok.

Co do klimatu... Muzycznie jest to rockowa jazda, momentami zahaczająca o Black Sabbath, ale mimo wszystko Mercyful Fate ma własny styl - wyraźne gitary, jeszcze donośniejszy bas, talerzasta perkusja i elektronika jedynie w intrach i przerywnikach. Teksty często traktują o klimatycznych tematach, okultyzm i Szatan są tu na porządku dziennym - choć w mniej antyxiańskiej otoczce niż to dzieje się dzisiaj. Tytuły mówią same za siebie - "Night of the Unborn", "Gypsy", "Welcome Princess of Hell", "Come to the Sabbath".

Mercyful Fate trzeba poznać. Wokal Kinga stał się wizytówką tej kapeli i jest to naprawdę ważny zespół w historii rocka/metalu. Jeżeli spodoba Ci się ta muzyka - trzeba pamiętać, że na "Don't Break the Oath" we wszystkich utworach maczał palce King Diamond, a występuje on także solowo. Więc jest dużo płyt, w których można wybierać, ale ta (pomimo, że to jedno z pierwszych wydawnictw Mercyfuli) wydaje mi się najlepszą.