I oto powracam na skrzydłach leniwych, rozdzierając marazm fin de siecle. W końcu jeśli ktoś nazywa płytę twym imieniem, wyjdź z cienia, zrzuć maskę i powiedz prawdę. Jakie to uczucie, gdy zawodzi cię przyjaciel, gdy komercja kładzie pysk na twoich kolanach? Król jest nagi, proszę państwa!

9, liczba absolutna. Początek i koniec. "The beginning" i "9". Wydana w 1999 roku, po 18 latach istnienia zespołu ("18 is actually 9, it stuck in his mind"), płyta miała być owocnym powrotem do korzeni. Korzeni ostrych, kontrowersyjnych, bluźnierczych wręcz ("Melissa"), a do tego przyzwyczaił nas Mercyful Fate w starych, dobrych czasach. Nieważne, że później było pół dekady kariery solowej, miłej i konceptualnej w wyrazie, odwołującej się do horroru gotyckiego ("Abigail"), czy tematów przemilczanych ("The Eye") - poddani czekali. A powrót był triumfalny, berłem "Into The Shadow", jabłkiem "Time", a świta bawiła się do rana. Aż ktoś poderżnął Królowi gardziołko. I szum wielki rozległ się w Królestwie, niewolnicy zrzucili łańcuchy, rycerstwo złożyło bron, rozpierzchli się wierni wasale, a miejsce ich zajęli fałszywi prorocy. Ku gorszemu idzie. Oczy nie widzą, uszy nie słyszą.

Spotkałam Hindusa, wróżbitę. Powiedział: "name a number between 1 and 9", odparlam: "9", a on mi na to: "9 always looses". Astrologiczna i numeryczna Dziewiątka.

P.S. Jeśli ktoś spodziewał się recenzji, a naciął się na moim wylewaniu żółci, to trudno. Ale jeśli już mam cos polecić, to utwór dziewiąty (nomen omen) - "Buried Alive".