Tematem dziewiątego albumu studyjnego Marduk są hołdujące śmierci i wojnie zdarzenia z tysiącletnich dziejów rodzaju ludzkiego, wśród nich rzecz o Powstaniu Warszawskim ("Warschau") czy opowieść o szefie Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Trzeciej Rzeszy Reinhardzie Heydrichu zwanym Rzeźnikiem z Pragi ("The Hangman Of Prague"). W oprawie muzycznej tych historii niewiele zaskakuje - zawartość "Plague Angel" stanowią w większości ekstremalne numery pełne morderczej młócki, piekielnego skrzeku (nowy wokalista Mortuus radzi sobie świetnie) i hiperszybkich, masakrycznych blastów (interesujący jest fakt, że część partii perkusji została podobno zarejestrowana na ludzkich czaszkach). Niemalże każdy utwór na tym albumie to typowe dla Szwedów najeżone agresją, skąpe w zróżnicowane tempa, blackmetalowe szaleństwo i zniszczenie. Mniej lub bardziej od tego schematu odstąją jedynie wolniejsze "Seven Angels, Seven Trumpets" i "Throne Of Rats", znakomity "Perish In Flames" oraz mroczny, marszowy "Deathmarch". Atutem "Plague Angel" jest mocna, ale zarazem dość czytelna produkcja, która świetnie wzmacnia siłę tego piekielnego Armageddonu.

Następca "World Funeral" (2003) to jeden z najlepszych i najszybszych albumów Marduk w karierze. Płyta zagrana jest z charakterystyczną Szwedom manierą i daleka od stylistycznej rewolucji czy muzycznych nowinek. I mimo narzuconym lata temu ograniczeniom gatunkowym, którym grupa wciąż jest wierna, zespołowi udało się stworzyć naprawdę solidny, w pewnym stopniu świeżo brzmiący materiał. Jestem przekonany, że "Plague Angel" mile połechce podniebienia zarówno młodszych i starszych fanów Marduk, jak również tych, którzy spragnionieni są szybkiego skandynawskiego black metalu. Satysfakcja gwarantowana.