PLAY...

Chwila ciszy. Jak się potem okaże, ostatnia moja chwila bez Machine Head. Piszczące przeciągnięcie strun i dwa uderzenia kotła - są jak cisza przed burzą. Ta burza nazywa się "Ten Ton Hammer". Nazwa doskonale oddaje klimat nie tylko pierwszego utworu, lecz całej płyty. Po uderzeniu dziesięciotonowego młota w samą głowę, nie ma nawet czasu nabrać oddechu, gdy nadchodzi "Take my scars". Tekst tego utworu momentami bezpośrednio nawiązuje do "Thousand Lies" z pierwszej płyty Machine Head. Lecz nie czas na rozczulanie się nad przeszłością - mamy już "tytułowy utwór" płyty - "Struck a nerve". Jest to kulminacyjny moment albumu - najcięższy (lecz nie najlepszy) utwór. Potem napięcie już opada, aż do kulminacji, jaką jest spokojny (spokojny - nie znaczy lekki) "Blood of the zodiac".

Cały album jest utrzymany w baaaardzo deathmetalowej konwencji. Na uwagę zasługuje właściwie każdy jego aspekt - szczególnie zaś wyróżnię basistę i jego gitarę. Oboje spisali się doskonale. Jest kilka miejsc, w których cichną wszystkie inne instrumenty, dając im pole do popisu. Bas ma bardzo czyste brzmienie, wbija się w głowę jak młot pneumatyczny. Mimo, że album jest niesamowicie głośny, nie sposób zgubić w żadnym utworze melodii. Każdy riff jest wyraźnie zaakcentowany, co stało się już właściwie normą w twórczości Machine Head.

Podsumowywując - "The more things change..." to pozycja obowiązkowa dla każdego miłośnika najcięższej jazdy. Nie wiem, jak można żyć bez "Ten Ton Hammer". Ja osobiście nie mogę.

"...I can feel this pain is real
I hate deep down inside
And like a broken glass you`ll SHATTER
With bloody fists I`ll BATTER
Like a ten ton hammer, son"