Słuchając tej płyty po raz pierwszy odniosłem wrażenie, że panowie z Lux Occulta porwali się na coś, czego nie potrafią porządnie zrobić. Czułem w tej muzyce chaos i niekonsekwencje, nieciągłość i przypadkowość. Ale tak zawsze jest z dziełami, które prezentują nowe, odmienne spojrzenie na muzykę, z dziełami, które rządzą się nowymi prawami.

"The Mother And The Enemy" to album bardzo różnorodny i jest to jedną z jego ogromnych zalet - mamy tu zarówno agresywny metal, jak i industrial czy jazz. I na całe szczęście nie jest tak, że któraś z tych warstw jest tylko tłem, jak to się często zdarza. Za to utwory znacznie różnią się od siebie. Mamy bardzo metalowe "Mother Pandora", "Most Arrogant Lifeform" i "Pied Piper", przy czym w przypadku tego ostatniego tyczy się to jego pierwszej części, druga bowiem jest już subtelnie psychodeliczna. Są spokojne "Yet Another Armageddon", "Midnight Crisis" i "Breathe Out" ze świetnym, jazzowym wokalem Indii Czajkowskiej i wyraźnie industrialowe "Breathe In" i "Gambit", z tym że pierwszy utwór to intro zawierajace tylko elektroniczne piski, natomiast "Gambit" to powtarzający się riff z elektronicznymi podkładami. Pozostałe utwory to genialne "Architecture" - brutalny jazz-metal i łącząca zgrabnie wiele stylów "Missa Solemnis".

Lux Occulta obrali sobie nową, bardzo ciekawą i nowatorską stylistykę. Co prawda bywają momenty, w których odnosi się wrażenie, że nie czują się w niej zbyt pewnie, ale każdy potrzebuje czasu, żeby wykształcić styl. "The Mother And The Enemy" to płyta dość trudna w odbiorze, ale wszelkie trudy zostają sowicie wynagrodzone. Nie bójcie się tej "dziwnej" muzyki - sam nigdy nie byłem (i nadal nie jestem) fanem industrialu, a uroki jazzu odkryłem dzięki temu właśnie wydawnictwu, które zwróciło moją uwagę na muzykę, której nie lubiłem tylko dlatego, że nie miałem okazji jej dobrze poznać.