Nastawienie to sprawa kluczowa. O ileż przyjemniej sprząta się w czasie sesji, kiedy ta czynność wydaje się niezwykle atrakcyjną formą spędzania czasu! Choćbym była pewna, że nie wezmę do ust krewetkowych chipsów, gdy usilnie zachwala je ktoś, kogo darzę szacunkiem, spróbuję i zapewne polubię. Podobnie sprawa ma się z płytami. Apetyt na najnowszy album Lao Che już od dłuższego czasu podsycała radiowa "Trójka" - trudno więc było nie spróbować. I nie docenić.

Poprzednie płyty zespołu to zabawa muzycznymi stylami spajana tematem przewodnim w tekstach. Tym razem jest odwrotnie: 12 niepowiązanych (ale ułożonych w nieprzypadkowej kolejności) tekstów i bardzo spójna warstwa muzyczna. Zdecydowanie odmienna od dotychczasowych nagrań zespołu i bardzo ciekawa - nawiązująca do elektroniki sprzed lat, kojarząca się przede wszystkim z Kraftwerkiem (słyszycie echo transeuropejskiego ekspresu w "Krzywoustym"? Odległe kroki manekinów w "Czasie"?).

Album otwiera przetykana szamańskim zaśpiewem "Historia Stworzenia", zamyka "Zima Stulecia" ze złowrogim ostrzeżeniem "wybiła ostatnia kilowatogodzina...". Tą klamrą spiętych jest 10 świetnych utworów. Najmocniej brzmią mi w głowie "Historia Stworzenia", "Kryminał" - przypominający trochę utwory Variete - i "Czas", który na singlu promował płytę - może dlatego, że najbardziej "osłuchany".

Cytaty, odniesienia, skojarzenia - można ich szukać długo i odnajdywać w wielkiej obfitości: podwórkowa ballad w "Kryminale", nawiązanie do "Mistrza i Małgorzaty" w "Życie jest jak tramwaj", wreszcie sam tytuł albumu. Stwierdzenie, że w tym między innymi tkwi siła tekstów Spiętego, jest tyleż banalne, co prawdziwe.

Jeśli klasyfikować płyty według nastrojów, jakie towarzyszą słuchaniu, "Prąd stały / Prąd zmienny" jest dla mnie zdecydowanie melancholijno - refleksyjny, mimo że momentami prawie taneczny. Zespół właśnie ruszył w trasę, więc będzie okazja sprawdzić, jak nowe utwory brzmią na żywo. Myślę, że warto.