Laibach jest zespołem dość problematycznym. Zapędy neo-nazistowskie są tak wyraźne (na koncertach swego czasu zespół Laibach występował w mundurach SS), że trudno powiedzieć, czy nadal to zabawa i ironia, czy naprawdę komuś odbiło (to powierzchowne skojarzenie, Laibach nie promuje nazistowskich treści - red.).

Ale porzućmy ideologię, stojącą za tym zespołem, zajmijmy się muzyką. Laibach jest znany z coverów i na kasecie Jesus Christ Superstars także ich nie brakuje. Jest oczywiście tytułowe "Jesus Christ Superstar" z musicalu o tej samej nazwie (Andrew Lloyd Webber). Trudno znaleźć podobieństwo... nawet akordy zostały zmienione... ale dzięki temu brzmi to Laibachowsko i gdyby ktoś nigdy J.C.S. w oryginale nie słyszał, uznałby że to utwór zespołu Laibach. Jest "Cross" z repertuaru Prince'a - także nie do poznania. Jest też i "God is God" Juno Reactor, oczywiście także przekabacone na styl Laibachowski.

A jaki to styl nazywam Laibachowskim...? Nazwałem to doom disco. Muza jest całkowicie pokręcona, ni to metal, ni to disco, ni to muzyka klasyczna. W niektórych utworach (jak "Declaration of Freedom", czy "Message from Black Star") ostro pogrywa gitara (choć czasem brzmi jakby była zsamplowana). "Deus ex Machina" to niemalże klasyka. A całości dopełnia dyskotekowa perkusja (prawdziwa! nie jakiś tam automat) i bardzo rozbudowane chórki.

Ja osobiście cenię tę kasetę właśnie za chóry i głos wokalisty (który raczej mówi niż śpiewa). Potężne brzmienie, połączone z kupą dobrych pomysłów. Polecam każdemu, kogo nie przerażą anty-religijne teksty i działalność pozamuzyczna zespołu.